توسعه پایدار شهری و دانشگاهی که در خواب است

به گزارش خبرگزاری تسنیم به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی انجمن علمی اقتصاد شهری ایران، نشست «بررسی نسبت دانشگاه و توسعه شهری» به مناسبت روز دانشجو با حضور جمعی از اساتید، پژوهشگران، دانشجویان و اهالی رسانه در سالن اجتماعات انجمن علمی اقتصاد شهری ایران برگزار شد.

در این نشست سیدمحسن طباطبایی مزدآبادی دبیر انجمن علمی اقتصاد شهری ایران با اشاره به اینکه می‌توان ارتباط میان دانشگاه و توسعه شهری را با کلیدواژه آموزش مورد کنکاش قرار داد، خاطرنشان کرد: البته امر آموزش از فاز رسمی خود در حال گذار به فازهای غیر رسمی و فراگیرتر است و از این رو محیط های دانشگاهی نیز باید این تغییر تدریجی را در برنامه‌های آموزشی خود مد نظر قرار دهند.

وی با بیان اینکه امروز مبحث توسعه پایدار شهری به یک پارادایم مسلط تبدیل شده است، گفت: از منظر پیتر‌هال توسعه پایدار شهری، شکلی از توسعه امروزی است که توان توسعه مداوم شهرها و جوامع شهری نسل‌های آینده را تضمین می‌کند و  شهر پایدار، نیز شهری است که به دلیل استفاده اقتصادی از منابع، اجتناب از تولید بیش از حد ضایعات و بازیافت آنها، تا حد امکان و پذیرش سیاست‌های مفید، قادر به ادامه حیات خود باشد.  

مدیر مسئول فصلنامه علمی پژوهشی اقتصاد و مدیریت شهری گفت: تاکنون همایش‌ها و کنفرانس‌های متعددی در زمینه توسعه پایدار برگزار شده است که مهمترین آن کنفرانس سازمان ملل متحد در مورد توسعه پایدار (UNCSD) در ریودوژانیروی برزیل در سال 2012، است که نقطه اوج توجه جهانی، به مسئله توسعه پایدار محسوب می‌شود.

طباطبایی با اذعان به اینکه امروزه حدود 5/3 میلیارد نفر؛ یعنی بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می‌کنند و تا سال 2050 پیش‌بینی می‌شود جمعیت شهری جهان به 84 درصد و 3/6 میلیارد نفر برسد، گفت: تقریباً تمامی رشد جمعیت شهری در این دوره، در مناطق شهری کشورهای درحال‌توسعه، اتفاق خواهد افتاد که پیش‌بینی می‌شود از 5/2 میلیارد نفر به 2/5 میلیارد نفر در سال 2050 افزایش یابد.

وی با تاکید بر اینکه بشر نمی‌تواند برای مدتی طولانی، چشم‌های خود را بر روی معضلاتی؛ مانند بحران غذایی، کاهش منابع و ذخایر و از بین رفتن تنوع بیولوژیکی ببندد، یادآور شد: یکی از راه‌های روبه‌رو شدن با این معضلات، آموزش همگانی برای توسعه پایدار (ESD) است و ESD نیز مفهومی پویا، با هدف توانمند ساختن افراد در هر سن و مقطعی از زندگی است، تا اقداماتشان را در راستای توسعه پایدار انجام دهند.

نائب رئیس هیأت مدیره انجمن علمی اقتصاد شهری ایران با اذعان به اینکه  توسعه پایدار به انسان‌های کل‌نگر، دارای تفکر سیستمی، بینش میان‌رشته‌ای و فرارشته‌ای، آگاه، خلاق و مشارکت‌جو، نیاز دارد، ادامه داد: فصل 36 دستور کار 21 که توسط سران 178 کشور در سازمان ملل به تصویب رسید نیز اعلام می‌کند آموزش برای دستیابی به توسعه پایدار، یک امر حیاتی است.

طباطبایی با اشاره به اینکه از سوی سازمان ملل دهه 2005 تا 2014 دهه ملل متحد برای خدمت در آموزش توسعه پایدار (DESD) نامگذاری شده است، گفت: هدف اصلی این نامگذاری، یکپارچه کردن ارزش‌های ماندگار توسعه پایدار در تمام ابعاد یادگیری، به‌منظور تشویق تغییر رفتارهاست.

مدرس دانشگاه خوارزمی با تأکید بر اینکه ضرورت دارد تا دانشگاه‌های ما نسبت به ابعاد تحولات آموزش در راستای توسعه پایدار شهری شناخت جامع پیدا کنند، گفت: رشد اطلاعات و تغییر ماهیت آن، تغییر روش از تدریس به یادگیری، یادگیری مادام‌العمر (فرا رفتن از الگوی کلاس‌محور آموزش)، یادگیری برای فردا، محو کردن مرزهای دانش، کار و زندگی، افزایش و رشد آموزش‌های اولیه و بنیادی و موانع استخدام، تسهیل فرایند انتقال از مدرسه به بازار کار از جمله مولف‌هایی است که تحت عنوان تحول در امر آموزش شناخته می‌شود.

دبیر انجمن علمی اقتصاد شهری ایران مسیرهای آموزش برای توسعه پایدار را نیز مورد اشاره قرار داد و گفت: کسب مهارت‌های گوناگون در زمینه‌های تفکر انتقادی و خلاق، احترام به زمین و محیط‌ زیست در تمامی انواع و اشکال آن، تعهد به ترویج صلح، ثبات و کمک به ایجاد جوامع عاری از فقر و محرومیت، ایجاد آگاهی عمومی در زمینه توسعه پایدار و پوشش رسانه‌ای منظم و مستمر مسائل مربوط به توسعه پایدار از جمله راهکارهایی است که می‌توان در توسعه آموزش با محوریت توسعه پایدار به عنوان راهبرد قرار گیرد.

مدیر مسئول فصلنامه علمی پژوهشی اقتصاد و مدیریت شهری با تأکید بر اینکه امروزه، صورت‌بندی و تفهیم آموزش برای توسعه پایدار، توسط نهادهای بین‌المللی، به نحو مطلوبی انجام شده است اما از آنجا که به‌کارگیری این دستور کارها باید در فضای سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشورهای مختلف نیز تئوریزه شود، گفت: هنوز در بسیاری از کشورها به‌ خصوص در کشورهای در حال توسعه، آموزش‌ها وسیستم‌های آموزشی، در راستای توسعه پایدار و به‌خصوص پایداری شهری سوق داده نشده‌اند و از این رو ضرورت دارد تا سیستم آموزشی در ایران نیز توسعه پایدار شهری را به عنوان یک مسئله محوری مورد توجه قرار دهد و بر اساس اقتضائات این مدل خود را بازسازی کند.

طباطبایی در پایان با تاکید بر اینکه کشورهایی مانند ژاپن و سوئد حتی قبل از دهه آموزش برای توسعه پایدار، چارچوب‌های مدون و منظمی در قالب برنامه‌ریزی درسی برای کودکان، طراحی کردند که بسیار مؤثر بوده‌اند، گفت: بنابراین، آموزش‌های دوران کودکی باید در رأس برنامه‌های آموزشی توسعه پایدار قرار گیرند.

انتهای پیام/