علاقه‌ام دفاع مقدس ایران بود اما نگذاشتند فیلمم را بسازم + عکس و فیلم
عباس محمدی کارگردان مهاجر افغانستانی از روزهای سخت مهاجرت در ایران و ترکیه و تلاش خانوادگی‌اش برای آگاه‌سازی مردم مظلوم کشور افغانستان می‌گوید.
به گزارش خبرنگار دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم، «عباس محمدی» کارگردان مهاجر افغانستانی است که از سال 1377 تا 1392 در ایران ساکن بوده و اکنون چند سالی است روزگار مهاجرت را در کشور ترکیه می‌گذراند.
محمدی فعالیت سینمایی خود را از سال 1380 آغاز کرده و هنر خود را وسیله‌ای برای خدمت به مردم و جامعه جهانی می‌داند، در گفت‌وگویی صمیمانه با وی و آثار سینمایی‌اش بیشتر آشنا می‌شویم.
تسنیم: دلیل مهاجرت شما به ترکیه چه بوده‌است؟
محمدی: زمانی که در ایران بودم، مجوز فیلمسازی نداشتم و نمی‌توانستم به راحتی فعالیت کنم. این مسئله نیز به این خاطر بود که مهاجرین در ایران در آن زمان، مجوز فعالیت در حوزه سینما را نداشتند بنابراین تصمیم به مهاجرت گرفتم.
تسنیم: شما فیلمسازی را در کجا آموزش دیدید؟
محمدی: من سینما و فیلمسازی را در ایران در آموزشگاه «موج‌نو» آموزش دیدم.
تسنیم: تاکنون چند فیلم و در چه کشورهایی ساخته‌اید؟
محمدی: من در مدت 13 سالی که در ایران بودم دو فیلم کوتاه به نامهای «مادر» و «حتی یک لحظه» و یک فیلم بلند سینمایی به نام «اشکهای بی صدا» را در ترکیه ساختم.
تسنیم: کمی در مورد فیلمهایی که در ایران ساختید، توضیح دهید؟
محمدی: فیلم «مادر» اثری بود که جنگهای افغانستان را به تصویر می‌کشید. در این فیلم، مادر خانواده بر اثر جنگ از دنیا میرود و بچه‌ای از این خانواده باقی می‌ماند که پس از مدتی بخاطر آسیب جنگ و دوری از مادرش کودک نیز از دنیا میرود و پدر خانواده تک و تنها باقی می‌ماند. هدف من از ساخت مادر این بود که نابودی خانواده‌های افغانستان بر اثر جنگ را به تصویر بکشم و به مردم افغانستان نشان دهم جنگ نابودی و بدبختی را به‌وجود می‌‌آورد و اگر به جنگ ادامه دهیم، نابود خواهیم شد.
در فیلم «حتی یک لحظه» رقابت دو نفر در پایان دوره آموزشی سینمای‌شان برای ساختن فیلمی برای برتر شدن به تصویر کشیده شده است که یکی از دو شخصیت اصلی فیلم برای نابود کردن فیلم دیگری به اتاق تنظیم میرود و به اشتباه فیلم خود را از بین می‌برد. در این فیلم نیز هدف این بود که اعلام کنم حتی یک لحظه هم نباید به فکر خراب کردن دیگران و کار آنها باشیم زیرا این در واقع ظلم در حق خود ماست.
تسنیم: آیا این فیلمها تاکنون در ایران به مرحله اکران عمومی رسیده‌اند؟
محمدی: من در جشنواره‌های مختلفی در ایران شرکت کردم ولی مقامی به دست نیاوردم. در جشنواره فیلم «رویش» نیز که شرکت کردم، پس از مدتی نامهای از آنها بدستم رسید که در آن ضمن تبریک، فیلم مرا به عنوان برنده اعلام شده بود اما روزی که برای اکران فیلم خودم رفتم، فیلم اکران نشد و دلیلش نیز مشخص نگردید.
تسنیم: از هزینه‌ها و مشکلات‌تان در ساخت فیلمهایتان بگویید؟
محمدی: در مورد فیلمهایی که در ایران ساختم به دلیل اینکه مجوز فیلمسازی نمی‌توانستیم بگیریم، مجبور بودیم به صورت غیرقانونی فعالیت کنم. با این وجود، وظیفه خودم دانستم که در این عرصه فعالیت کنم. انتقادی که از دولت افغانستان نیز دارم این بود که به وجودی که فیلم‌هایم را با هزینه‌های شخصی ساختم و زمانی که از طرف یکی از فستیوالهای ایرانی دعوت شدم، به کنسولگری افغانستان مراجعه کردم و پیشنهاد دادم تا این فیلم را از طرف دولت افغانستان شرکت داده شود اما آنها با تمسخر پیشنهاد مرا رد کردند.
تسنیم: اکنون کمی در مورد فیلم بلندتان «اشکهای بی صدا» برای ما توضیح دهید؟
محمدی: این فیلم در ترکیه به زبان فارسی و ترکی ساخته شده است. موضوع آن جریان حمله روسها به افغانستان، مهاجرت غیر قانونی، قاچاق انسان، آغاز مهاجرت مردم افغانستان، مشکلات و مصیبت‌های مردم مهاجر به تصویر کشیده شده است. در این فیلم گروگان گرفته شدن مهاجران بی‌پول توسط قاچاقچیان انسان، درآوردن کلیه‌های آنها بجای پول و یا انواع مشکلات دیگر مانند غرق شدن در دریا، پرت شدن از کوهها, اسیری دختران مهاجران و کشته شدن در مرزها به نمایش گذاشته شده است. در این فیلم قصد داشتم بگویم که هموطنانم اگر مجبور نیستند مهاجرت نکنند، وطن ما بهترین جای دنیاست.
پشت صحنه فیلم اشکهای بی‌صدا
این فیلم در طی دو و نیم سال ساخته شده و حدود 100 هزار دلار هزینه در بر داشته است که محل هزینه‌های شخصی تأمین کردم.
تسنیم: تاکنون فیلم اشکهای بی‌صدا اکران عمومی شده؟ چه برنامه‌ای برای اکران این فیلم در آینده دارید؟
محمدی: این فیلم هنوز به اکران عمومی نرسیده ولی مورد استقبال خوبی از سوی رسانه‌های ترکیه قرار گرفته است و خبرگزاری‌ها پوشش خبری خوبی نسبت به ساخت این فیلم داشتند. دولت ترکیه نیز اعلام کرد که بعد از آماده شدن نهایی فیلم، آن را به اکران عمومی خواهد گذاشت.
پوشش رسانه‌های ترکی از فیلم اشکهای بی‌صدا
تسنیم: شنیده‌ایم که تمام فرآیند تهیه و تولید فیلم در خانه خودتان انجام شده، کمی توضیح می‌دهید؟
محمدی: بله! تهیه‌کنندگی، نویسندگی و کارگردانی در کنار آموزش بازیگران را خودم بر عهده داشتم. گریم بازیگران در این فیلم را همسرم و نورپردازی این کار را نیز فرزندانم انجام دادند. در قسمت فیلمبرداری، تدوین و صداگذاری نیز «روح‌الله محمدی» پسرم تلاش بسیاری کرد. دخترم نیز که یکی از بازیگران این فیلم بود.
پشت صحنه فیلم اشکهای بی‌صدا با تصویربرداری فرزند عباس محمدی
گوشه‌ای از فیلم اشکهای بی‌صدا
تسنیم: چه برنامه‌هایی در آینده دارید؟
محمدی: در آینده اگر خدا کمک کند، قصد دارم فیلم‌هایم را از طریق کشور افغانستان در بعضی از کشورهای اروپایی به نمایش بگذارم و در صورت حصول درآمدی، یک استودیو و شرکت فیلمسازی تأسیس کنم. اگرچه اکنون هم یک شرکت فیلمسازی با نام «وحدت فیلم» دارم اما بدلیل کمبود هزینه، فعالیت زیادی ندارد.
وی در بخش دیگر از سخنان خود از خاطرات تلخ و شیرین سکونت خود در ایران گفت. از فیلم‌سازان خارجی که به ایران می‌آیند و در مورد دفاع مقدس فیلم می‌سازند و ایرانی‌ها به آنها افتخار می‌کنند اما با مهاجرین در این عرصه برخورد دیگری دارند. به عنوان نمونه، در زمانی که در ایران ساکن بودم و علاقه بسیاری به فیلمسازی داشتم و باتوجه به ارادتی که به جهان تشیع داشتم، تصمیم گرفتم در مورد دفاع مقدس و اتفاقات آن دوران فیلمی بسازم اما مسئولان عرصه سینما و فیلم ایران به من گفتند باوجود این همه کارگردان که در این فعالیت می‌کنند، ما نیازی به فیلمسازی شما برای دفاع مقدس نداریم.
محمدی افزود: در سالهایی که در افغانستان فرمانده «قلعه زینی» بودم، دو مسیر ورودی داشت که یک مسیر بدست تاجیکها و دیگری توسط هزاره‌ها کنترل می‌شد. زمانی که تریلی‌های حمل و نقل بین‌المللی ایران می‌آمدند تا از این مسیر عبور کنند، برخی پشتونها آنها را اذیت و اخاذی می‌کردند و ما همیشه با آنها درگیر بودیم که چرا آنها به مردم ایرانی ظلم می‌کنند اما زمانی که به ایران آمدم و چندین بار هم رد مرز شدم، افسران مرزی ایران به ما می‌گفتند چرا اینقدر به ایران می‌آییم. پاسخ ما هم این بود که مجبوریم زیرا آنجا ما را به خاطر شیعه‌ای که منسوب به ایران هستیم، می‌کشند در حالی که این واقعیت ندارد.
انتهای پیام/.
