فریاد خاموش صندلی‌های خالی در انجمن‌های ادبی شیراز

به گزارش خبرگزاری تسنیم از شیراز، شیراز را شهر شاعران پر آوازه می‌نامند. شهری دیرینه که ادبیات روزمره مردمانش، رنگ و بوی بهار نارنج و سبزینگی سروهای ناز را به یاد می‌آورد.

شیراز، شهر فرهنگ و ادبیات و هنر است و همه دنیا این شهر را با این ویژگی‌ها می‌شناسند. به جرات می توان ادعا کرد که در هیچ شهری از کشور عزیزمان ایران، به اندازه شیراز، انجمن‌های ادبی در حوزه های شعر و داستان وجود ندارد و این همه شاعر و نویسنده را در دامان خویش پرورش نداده است.

یادگیری فنون و تکنیک های سرایش شعر

این شهر فرهنگی، همواره یکی از مدعیان ادبی در جشنواره‌های فرهنگی کشور بوده و حرف های زیادی را برای گفتن در حیطه‌های شعر و داستان از زبان قلمزنانش داشته است تا جایی که شاهدیم در برخی از جشنواره‌های کشوری، جوانانی موفق به ربودن جوایز می‌شوند که بسیار کم سن و سال هستند و با تکیه بر استعدادهای ادبی و ذاتی و شرکت در انجمن های ادبی شهر، هنر خود را به ظهور می رسانند.

روزگاری در همین شهر فرهنگی، در انجمن‌های ادبی، جا برای نشستن نبود و جوانان علاقه‌مند به ادبیات، ایستاده به آموزش‌های ارائه شده، دل می‌سپردند و گاه ساعت‌های مدید به بحث و تبادل نظر بین پیشکسوتان و استادان و جوانان اختصاص می‌یافت و حاصل آن، چاپ کتاب‌های مفید و موثر و ارایه به بازار نشر کشور بود، اما اکنون صندلی‌های خالی بیشترین مخاطبان ادبی در انجمن‌هاست که دل هر ادیبی را می‌سوزاند.

«محمد حسین بهرامیان»، استاد دانشگاه در این باره به خبرنگار تسنیم می‌گوید: پیشترها، یکی از انگیزه‌های قوی جوانان برای حضور در انجمن‌های ادبی فارس، یادگیری فنون و تکنیک‌های سرایش شعر و روش های نویسندگی و اصلاح سروده‌ها و دست‌نوشته‌های ادبی  برای خوانش در همایش‌ها و جشنواره‌ها بود که اکنون، به دلیل کاهش این رویدادهای فرهنگی، کمرنگ شده است.

این شاعر شیرازی می‌افزاید: حمایت معنوی پیشکسوتان از نوقلمان در مسیر پیشرفت و تعالی  ادبی، از دیگر دلایل حضور پر بار مخاطبان این انجمن‌ها قلمداد می‌شد که به خاطر کمتر آمدن پیشکسوتان به این مکان‌های فرهنگی و درگیری آن‌ها با مشکلات روزمره زندگی، به تدریج رنگ باخته است.

وی ادامه می دهد: اکنون مسائل اقتصادی بر همه انواع فعالیت‌های فرهنگی و هنری فارس، تاثیر مستقیم می‌گذارد و به ناچار هنرمندان و در پی آن مخاطبان را با دلزدگی و انزوا گزینی، مواجه می‌کند.

به باور او شایسته است که با تغییر روش‌های جذب مخاطب از شکل مستقیم که کارکردهایش را از دست داده است، به غیر مستقیم و بهره‌وری از قابلیتهای هنری، زمینه‌های رفع مشکل مخاطب گریزی را فراهم آوریم تا در آینده، این امانت فرهنگی را در کامل ترین شکل ممکن به نسل بعد تحویل دهیم.

سوق دادن اندیشه ها به سمت پژوهش محوری

این اهل قلم عنوان می‌کند: یک از راهکارهای تاثیر گذار در این موضوع، گسترش فضاهای فرهنگی در همه شهرستان‌های فارس و تقویت بنیه‌های مالی و فنی انجمن‌های ادبی است که در شرایط فعلی، فشارهای زیادی را بر شانه‌های نحیف خود تحمل می‌کنند.

به عقیده بهرامیان، ایجاد کتابخانه‌های تخصصی در حوزه ادبیات و کمک به چاپ کتاب‌های نوقلمان مورد تایید اهل فن هم، در این زمینه بسیار راهگشا است و بسترهای رشد ادبی و شکوفا شدن استعدادهای فرهنگی را بیش از پیش فراهم می‌کند.

از منظر فکری وی، اکنون که شرایط چاپ کتاب در کشور و به ویژه در شهرستان‌ها، بسیار دشوار و طاقت فرسا شده است، بهترین مسیر حفظ داشته‌های ادبی استان، توجه به انجمن های ادبی و سوق دادن افکار و اندیشه ها به سمت پژوهش محوری است تا در آینده با رفع مشکلات و تسهیل بازار نشر، سرمایه‌های فکری و ادبی استان، حاصل تلاش مستمر خویش را در همایش ها و محافل فرهنگی کشور ارایه دهند و افتخارات بیشتری را در این عرصه، برای همشهریانشان به ارمغان بیاورند.

بازنگری فرمی و محتوایی

این مدرس ادبیات می گوید: یکی دیگر از راهکارهای گسترش ادبیات در شیراز، برپایی شب‌های شعر موضوعی با هدف آشنایی بیشتر مردم با ادیبان بزرگ کشور و استان و دعوت از پیشکسوتان ادبی برای ارایه آخرین دستاوردها و پژوهش‌هایشان در حوزه ادبی است که تجربه برگزاری آن در سال‌های گذشته بسیار موفقیت آمیز بود و هم اکنون، جای خالی آن در برنامه‌های فرهنگی شیراز، بسیار به چشم می‌آید.

وی می‌افزاید: نبود فعالیت‌های مستمر و تاثیر گذار در عرصه‌های ادبی، بزرگترین عامل دوری مردم از انجمن‌های ادبی و خانه نشینی خیل عظیمی از ادیبان تلاشگر فارس است که به تدریج سبب نزول جایگاه ادبی استان، در بین سایر استان های کشور می شود و در این میان، بیشترین ضربه را مخاطبانی می‌خورند که با ذوق و شوق به دنبال تازه‌ترین پژوهش‌های ادبی هستند.

به نظر این پژوهشگر، در برپایی جشنواره‌های استانی هم نیازمند نوعی بازنگری فرمی و محتوایی هستیم تا بیش از این، عامل دوری شاعران و نویسندگان ادبی و حضور کمرنگ آن‌ها در این فعالیت های فرهنگی نباشیم.

بهرامیان بیان می‌کند: بهره‌گیری از داوران با تجربه و برقراری رقابت سالم، انتشار آثار برگزیدگان، تنوع در زمینه‌های بخش مسابقه و کمک مالی برای نشر کارهای برتر، از جمله عوامل موثر بر رونق دادن به جشنواره‌های ادبی استان است که باید بیش از پیش مد نظر قرار گیرد.

گفت و گو از محسن دانش

انتهای پیام/