بداهه‌ شاعران به مناسبت سالروز ازدواج حضرت زهرا(س) و امام علی(ع)

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، شعر فارسی با آن گستردگی حوزه‌های مفهومی و احساسی ژرف تمامی هویت تاریخی و فرهنگی ما را در تار و پود حریری خویش جای داده است و امروز نیز علی‌رغم پیدا شدن رسانه‌های متنوع و متعدد کماکان شعر فراگیرترین هنر و فرهنگ‌سازترین آنها در سطوح مختلف جامعه است. جاری بودن شعر در زندگی مردم بیش از هر هنر دیگری در ایامی از سال قابل درک است که از آن جمله ایام ماه محرم و عزای سیدالشهدا(ع) است.

این رویه نه ختم به امروز و دیروز که سنتی است جاری در زندگی مردم ایران که از گذشته با شعر پیوند و انسی عمیق داشته و آن را در لحظات مختلف زندگی همراه آیین‌ها و آداب خود داشته‌اند. علاوه براین، شعر فارسی به دلیل دارا بودن از بن‌مایه‌های دینی و معرفتی، همواره پیوندی ناگسستنی با معارف و عرفان اسلامی داشته و از این روی، عاملی برای برقراری ارتباط میان انسان و خدا بوده است. از دل همین شعر و ادب چه بسیار مضامین عرفان اسلامی جوشیده و در ضمایر انسان، بدون هیچ قید زمانی و مکانی، جای گرفته است؛ مضامینی برخاسته از فطرت و جان بشر در زبان نظم که حاصلی است از جوشش در دل نهفته‌های شاعر در قامت و جامه واژگان.

در سال‌های اخیر شعر به زندگی مردم نزدیک‌تر شده و تلاش دارد تا متعهدتر نسبت به گذشته در قبال حوادث، رویدادها، مسائل و مصائب جامعه واکنش نشان دهد. گاه در این میان نوآوری‌ها و رویکردهای جدید نیز در شعر امروز دیده می‌شود تا با نگاهی متفاوت، به موضوعات بپردازد. یکی از این موارد، بداهه‌سرایی شاعران است که چندسالی است باب شده است. این طرح از سوی تعدادی از شاعران متعهد آغاز شده است و ایجاد تحول در فضای شعر ارزشی و تحقق اهداف رهبر معظم انقلاب در خصوص شعر از جمله اهداف آنهاست. 

سروده ذیل، بداهه جمعی از شاعران است که به مناسبت سالروز ازدواج حضرت زهرا(س)  امام علی(ع) منتشر می‌شود.

حسین صیامی، محمدجاسم هاشم‌خانلو، عباس حق‌خواه، هاجر صوفی، سیدرضا هاشمی، مریم میرزا حیدری، فاطمه رجبی، فاطمه قمری، زهره نصیری، هدی هاشم‌خانلو، حسین آجورلو، محمدجواد جوادزاده، محمدی، نیمارحمانی، حسین شهریاری، فاطمه سادات کوهپایه و فاطمه سادات کوهپایه شاعران این غزل هستند:

بداهه دسته جمعی اهالی «هوای شعر»
تقدیم به حضرت زهرا و امیرالمومنین صلوات الله علیهما

اصلاً طبیعی است که عاقد خود خداست
زهرا عروس خانه و داماد مرتضاست

دستی پیمبرانه قنوت غزل گرفت
این اولین دو بیتی دیوان مصطفاست

"دربارگاه قدس که جای ملال نیست"
شادی قدسیان همه از شادی خداست

پیوند پاک مادر آب و ابوتراب
یعنی که خلق آدمیان از گِلِ شماست

زهرا همان کسی است که رخت عروسی‌اش
سرمایه سعادت یک قوم بی بینـواست ...

آیینه بسته خیل ملائک به آسمان
شور و نوا و هلهله در آسمان بپاست

دخت نبی روانه شده سوی خانه‌ای
که صاحبش ز عالم امکان سری سواست

بی شک ز لطف بی حد مولا و بی بی است
این روز اگر عروسی خوش یمن ما دوتاست

پیوند آسمانی آیات رحمت است
وقتی عروس کوثر و داماد هل أتی است

عشق از نگاه این دو به هم آبرو گرفت
اصلاً بدون این دو، جهان سرد و بی صفاست

ای کاش خنده بر لب آنها دوام داشت...
ذهنم دوباره در پی پایان ماجراست

جانم فدای تازه عروسی که مادری
بر شاه تشنگان جهان، شاه کربلاست

وقتی عروس کوثر و داماد حیدرست...
بی شک شروع سلسه نور، مجتباست

پیوند آسمان و زمین است و کائنات
خوشحال ازین عروسی زیبا و بی ریاست

هرچند مرتضی زره اش را فروختــه...
زهرا جز آب مهریه‌ای از علی نخواست

دست علی و فاطمه در دست هم رود...
پیداست که عروسیشان هم گره‌گشاست...

خورشید و ماه در دو جهان گر بُوَد یکی
زهراست ماه روشن و خورشید مرتضی است

انتهای پیام/