چرا سریال "هیئت مدیره" مجموعه‌ای دغدغه‌مند است؟
در هیاهوی سریال پایتخت مجموعه «هیئت مدیره» نادیده گرفته شد، اما آخرین ساخته تلویزیونی میری با توفیق متفاوتی خودش را به مخاطبان رسانه ملی تحمیل کرد.
خبرگزاری تسنیم ــ حلما حسینی
سریال «هیئت مدیره»، سریال نوروزی شبکه 5 سریال مسئله‌داری است. استفاده از عنوان مسئله‌دار در مورد این سریال، دلایل خاص خودش را دارد. ساخته نمایشی مازیار میری در مقایسه با سریال دیوار به دیوار سامان مقدم و تعطیلات رؤیایی علیرضا امینی مسئله‌دارتر است و این مسئله‌دار بودن به‌معنای دغدغه‌مندی واقع‌گرای اجتماعی و جذاب بودن است.
بر اساس الگوهای نمایشی رایج در آثار نمایشی سیما، اغلب آثار بی‌مسئله‌اند و دغدغه‌مند نیستند. عمده سریال‌های یکی دو سال اخیر، به نوعی بی‌مسئلگی دچارند و چنان سرگرمی‌سازی و استفاده از الگوهای نمایشی تکراری مسئله‌شان شده که فراموش می‌کنند دغدغه‌مندی واقع‌گرایانه در محتوای ممتاز، مسئله نخست سریال‌سازی در کل جهان است. طبیعی است که با چنین توصیفاتی که به‌عنوان استدلال مطرح خواهد شد به چگونگی این مسئله‌دار بودن اشاره خواهیم کرد.
اما کارگردان این سریال ستاره ردیف اول مجموعه‌های نمایشی سیما محسوب می‌شود. میری را اگر مستقل از آثار سینمایی‌اش قضاوت کنیم، فیلمساز مسئله‌داری است. شاید مخالفت‌هایی بنیادین در نگرش سینمایی میری برای مجادله وجود داشته باشد اما به‌یقین مازیار میری دو سریال بسیار موفق را با عنوان «گاوصندوق» و «گاهی به پشت سر نگاه کن» در تلویزیون ساخته است که تکرار اولی تقریباً با وضع موجود و روال کنونی سیما، تقریباً غیرممکن است. به‌جرئت می‌توان گفت که افشین هاشمی یکی از اکت‌های فراموش‌نشدنی خود را در سریال گاوصندوق میری ارائه کرد و مثلث امیر عربی، مازیار میری و افشین هاشمی، از ستاره‌های سریال 30قسمتی گاوصندوق محسوب می‌شوند.
اما میری مسیری را در سینما پیش گرفت که به فیلم کاملاً ناموفق سارا و آیدا منجر شد. با دست‌فرمان تازه میری انتظار می‌رفت که تکرار موفقیت سریال گاوصندوق غیرممکن باشد. اما سریال «هیئت مدیره» از همان قسمت نخست با توجه به ساختار حاکم در سیما اثبات کرد درب‌های خلاقیت را اگر هر نوع نگرشی مسدود کند باز هم برای درخشیدن فرصت‌های تازه‌ای مهیاست. البته باید به این موضوع هم اشاره کرد زاویه نگاه متعالی مجموعه شبکه 5 در گسترده شدن دامنه تکرار موفقیت‌ها کم‌تأثیر نخواهد بود.
در هیاهوی سریال پایتخت مجموعه «هیئت مدیره» نادیده گرفته شد، اما آخرین ساخته تلویزیونی میری با توفیق متفاوتی خودش را به مخاطبان رسانه ملی تحمیل کرد. سریال «هیئت مدیره» دو ستاره پشت‌دوربین (میری و علی خودسیانی) دارد و چند ستاره را مقابل دوربین معرفی می‌کند. بازیگران این سریال بی‌تردید چند سر و گردن از پرسوناژهای کلیشهای خلق‌شده در سیما سرآمدترند و جالب اینجاست که برخی از این کلیشه‌ها را خود بازیگران سریال در آثار قبلی خود ساخته‌اند، مثلاً در این سریال مریم امیرجلالی، همان بازی عصبی و پرتنش توأم با فریاد خود را به‌جا و متین‌تر اجرا می‌کند.
در تحلیل و ارزیابی حضور بازیگران در این سریال باید چند مسئله را در نظر داشت که احسان کرمی مجری مغرور و معروف سیما که در عرصه تئاتر و بازیگری فعالیت تدریجی و آرامی را پشت سر می‌گذارد با حضورش در سریال هیئت مدیره از مرحله اثبات عبور می‌کند. کرمی اجراهای مسلطی را به مخاطبانش در سیما ارائه کرده و در سریال هیئت مدیره بسیار خلاقانه‌تر است و تمام تلاش خود را به‌کار می‌بندد تا مثل اجراهایش، اداره سریال را به‌عهده گیرد. کرمی بسیار مسلط نقش مجید را در این سریال ایفا می‌کند به‌گونه‌‌ای که مخاطب تصور می‌کند او مثل عرصه اجرا می‌خواهد تسلط خود را به تماشاگر تحمیل کند و موفق به این امر هم می‌شود. حدیث میرامینی در نقش میترا کلیشه همواره‌غلط زنان خانه‌دار را به‌سخره می‌گیرد و اکت متفاوتی را در چهارچوب‌های کلیشهای تلویزیون به مخاطبانش ارائه می‌دهد.
بازیگران فرعی سریال، از الیکا عبدالرزاقی، کمند امیرسلیمانی، فرید سجادی حسینی در نقش آقای صفری و مخصوصاً امیررضا دلاوری شکل متفاوتی را از نقش مکمل بودن در سریال ارائه می‌دهند. یکی از آسیب‌های اصلی در سریال‌های تلویزیونی این است که نویسنده مجموعه، به هیچ وجه تلاشی برای خلق کامل نقش‌های مکمل نمی‌کند تا بازیگران آن را به‌صورت کامل و در قالب یک شخصیت ارائه دهند. به‌صورت معمول و مرسوم، نقش‌های مکمل هر سریالی را عمدتاً بازیگران به‌صورت تیپ ارائه می‌دهند اما در اتفاقی که نخستین تجربه متعالی شبکه 5 در سال 1397 است، با سریالی روبه‌رو هستیم که در عین محدودیت داستانی بسیار گیرا و جذاب است و وقت مخاطب را با اطوارهای بازیگرانش در قالب قصه‌های عاشقانه کلیشهای و نمونه‌های تکراری به‌سیاق فیلم‌های بالیوودی تلف نمی‌کند.
بحث مهمتر درباره مازیار میری است. هر فیلمساز تخصص خاصی را در حوزه‌های مختلف نمایشی پیدا می‌کند، مازیار میری با اینکه فیلمساز بسیار متوسطی است اما سریال‌سازی بسیار بااستعداد است. وقتی فیلمسازی همچون او در مدیوم سیما به‌صورت کاربلدانه می‌تواند نمایش‌های عامه‌پسند مردمی بسازد چرا وقت خود را با فیلم‌های شبه‌انتلکتوئل تلخ تلف می‌کند. نکته مهم این است که بسیاری از اهالی سینما برای کسب درآمد و کاسبی سریال می‌سازند، اما با دیدن قسمت‌های به‌شدت متنوع این سریال می‌توان دریافت آقای کارگردان با وسواس خاصی این سریال را ساخته و اگر قضاوت واقع‌گرایانه‌ای درباره این سریال داشته باشیم می‌توانیم موفقیت خیره‌کننده سریال هیئت مدیره را با سریال خانه سبز مقایسه کنیم.
اما تفاوت این سریال با نمونه‌های مشابه این است که نوعی واقع‌گرایی تلخ اجتماعی را توأم با آموزه‌های اخلاقی پندآموز، آن‌هم نه با روش‌های کسل‌کننده مرسوم سیما می‌توانیم به‌وضوح در این سریال ببینیم. میری کارگردان درام‌های تلخی است و تجربه آن‌چنانی در حوزه کمدی ندارد اما سریال هیئت مدیره اثبات می‌کند که میری به‌خلاف اینکه سعی می‌کند انگاره‌های نمایشی تلخی را در کام مخاطبان سینما بریزد، در خلق لحظات شیرین خاصی با موضوع برخوردهای انسانی اجتماعی (کاملاً به‌روزشده) به‌شکل غریزی تسلط دارد.
وقتی مسئله کمدی پیش می‌آید، فیلمسازان عمدتاً از به‌هجو کشیدن واقعیت امتناع می‌کنند، سریال هیئت مدیره در واقع هجو موقعیت‌های بسیار واقعی و مردمی است که به‌دلیل خط قرمزهای گل‌درشت سیما، عمدتاً راهی به سریال‌های تلویزیونی پیدا نمی‌کنند. نقطه قوت سریال هیئت مدیره هم این است که پرسوناژهایش را به‌صورت تخت و گل‌درشت به مخاطبش تحمیل نمی‌کند و همه شخصیت‌ها به‌شکل حیرت‌انگیزی خاکستری و باورپذیرند، در واقع فنی که میری در سینما به‌خوبی از پس آن برآمده و در فیلم‌های تلخ خود به‌نمایش گذاشته، تجلی شیرین و دوست‌داشتنی در سریال هیئت مدیره دارد. با وجود آنکه فضای رسانه‌ای کنونی به‌شدت تحت‌تأثیر سریال پایتخت است اما سریال هیئت مدیره به‌صورت آرام مخاطبان خودش را پیدا می‌کند و احتمالاً در بازپخش از شبکه آی‌فیلم تماشاگر بیشتری خواهد داشت.
انتهای پیام/*
