اصفهان| روایتی از زندگی شطرنج باز نابینای شهرضایی+تصاویر

به گزارش خبرگزاری تسنیم از شهرضا، نابینایان و کم بینایان، قشری از جامعه هستند که با وجود محدودیت‌ها، بخشی از آنها توانسته‌اند از سد نبایدها و کاستی‌ها بگذرند و شایستگی خود را به نمایش بگذارند.

روشندلان تاکنون نشان داده‏‎اند که کاستی‎ها و کمبودها و سنگچین‌ها نمی‎تواند آنان را از هنرمند شدن، قهرمانی در مسابقه‌های جهانی، آموختن مهارت‎های فنی و راهیابی به دانشگاه‏‎ها باز دارد. آنان به این آزمون رسیده‌اند که با کوشش‌های سخت، به هرآنچه که سخت است، می‌رسند.

رقابت‌های پاراآسیایی جاکارتا که در مهرماه آغاز شد، صحنه رقابت دیگری از ورزشکاران کم بینا و نابینا بود که افتخارات زیادی را برای کشور کسب کردند. برای نخستین بار ورزشکار شهرضایی در مسابقات پارا آسیایی در جاکارتای اندونزی شرکت کرد، در این دوره از مسابقات مهدی رومی‌فرد روشندل شهرضایی موفق به کسب مقام سوم تیمی ماده B1 رشته شطرنج شد. با وی گفت‌وگویی را درباره این رشته ورزشی و کسب مقام در مسابقات جاکارتا انجام دادیم.

تسنیم: در ابتدا آقای رومی‌فرد خود را معرفی کنید و بفرمایید چند سال است که شطرنج بازی می‌کنید؟

رومی‌فرد:مهدی رومی‌فرد هستم متولد 1362، لیسانس ادبیات فارسی از دانشگاه پیام نور شهرضا هستم.

حدود 10 سال است که به صورت حرفه‌ای شطرنج بازی می‌کنم. از همان سال اول، یعنی سال 82 به عضویت تیم ملی شطرنج در آمدم و در حال حاضر بیش از 40 عنوان کشوری دارم. هم اکنون نیز در کنار بازی به کار مربی‌گری مشغول هستم. علاقه فراوانی به شطرنج دارم به طوری که تمام وقتم صرف این رشته جذاب شده است.

تسنیم: چه شد که به رشته شطرنج روی آوردید؟

رومی‌فرد:هشت سال بیشتر نداشتم که چشمانم را بر اثر یک شوک عصبی از دست دادم، پدر و مادرم برای بینا شدنم تمام تلاش خود را کردند، اما علم پزشکی دیگر قادر نبود بینایی من را بازگرداند. نابینایی‌ام سبب نشد که خانه‌نشینی کنم.

آن سال‌ها در شهرضا تازه رشته گلبال ایجاد شده بود، اما چون جثه ضعیفی داشتم در آن ورزش موفق نبودم، اما انگیزه خود را از دست ندادم، به اداره بهزیستی رفتم و خواستم که راهنمایی‌ام کنند تا ورزش دیگری را انتخاب کنم.

مسئولان بهزیستی چند رشته را معرفی کردند، اما چون کلاس‌های آموزشی و آمادگی آنها در اصفهان برگزار می‌شد و پول کافی نداشتم، نمی‌توانستم به اصفهان رفت و آمد، کنم. یکی از مسئولان بهزیستی رشته ورزشی شطرنج را معرفی کرد و از آنجا قبلا برادر و خواهرهایم در خانه شطرنج بازی می‌کردند و آشنایی کمی با این رشته داشتم، پیشنهاد را پذیرفتم و اینگونه شد که وارد دنیای شطرنج شدم.

تسنیم:از شطرنج نابینایان برایمان بگویید؟

رومی‌فرد: یکی از جذاب‌ترین رشته‌های ورزشی برای نابینایان، شطرنج است زیرا شطرنج، زمان و مکان نمی‌شناسد. شما می‌توانید در اتوبوس، پارک و یا هر جای دیگر شطرنج بازی کنید. از سوی دیگر، تنها رشته‌ای که به شما هیچ آسیبی نمی‌رساند، شطرنج است.

شاید برای شما جالب باشد بدانید، من می‌توانم همزمان با چندین نفر، بدون استفاده از صفحه، مسابقه دهم. شاید فکر کنید شطرنج، رشته‌ای فاقد هیجان است اما خوب است بدانید شطرنج، شبیه میدان جنگی است که سربازانش مهره‌هایی هستند که با قدرت تفکر بشر به راه می‌افتند، سپاه دشمن را زیر آتش می‌گیرند و همچنان پیش می‌روند تا شاه را به اسارت بگیرند، صفحه و مهره‌ها برابرند اما این قدرت تجسم و محاسبه است که معادله بازی را بر هم می‌زند.

اگر بازی دو نفر را از نزدیک مشاهده کنید، حرکات، واکنش‌ها و چهره آنها را زیر نظر داشته باشید، متوجه می‌شوید فرد پیروز، چه لذتی از بازی نصیبش می‌شود و فرد شکست خورده، با چه سرخوردگی از پشت میز، بلند می‌شود و به علامت تسلیم، با حریف، دست می‌دهد.

تسنیم:چگونه به مسابقات جاکارتا راه پیدا کردید؟

رومی‌فرد: هر سال حدود 80 نفر در مسابقات کشوری شرکت می‌کنند و در پایان این رقابت‌ها، برگزیدگانی از رده‌های برتر با نظر کمیته فنی انتخاب و به اردوی آمادگی تیم ملی دعوت می‌شوند و باز هم با برگزاری مسابقاتی افراد برتر را از بین این ورزشکاران برای عضویت در تیم ملی انتخاب می‌کنند.

من در مسابقات کشوری دوم شدم و در مسابقات انتخابی تیم ملی، سوم و به این ترتیب مجوز حضور در مسابقات جاکارتا برای من صادر شد.

تسنیم: سطح مسابقات پارا آسیایی چطور بود؟

رومی‌فرد: امسال برای نخستین بار شطرنج هم جزو مسابقات جاکارتا قرار داده شد که پیش‌آمد خوبی بود، مسابقات شطرنج در هفت دور برگزار شد، اما سطح بازی‌ها از نظر رنکینگ و ریتینگ که در شطرنج مطرح است، بالا نبود.

از همه این‌ها گذشته، در برگزاری مسابقات هم مشکلات زیادی وجود داشت که شاید به دلیل آن بود که مسابقات شطرنج برای نخستین سال برگزار می‌شد.

معمولا زمان مسابقات شطرنج نابینایان 90 دقیقه است که در مسابقات اندونزی 60 دقیقه در نظر گرفته شد، همین کاهش زمان مسابقه مشکل‌ساز شد؛ هرچند اعتراض‌های زیادی هم کردیم که فایده نداشت.

نابینایان در ایران در صفحه‌های مخصوصی شطرنج بازی می‌کنند که صفحات سیاه و سفید را از هم جدا می‌کند و کارکردن با آن‌ها بسیار مناسب و راحت است، ولی در مسابقات جاکارتا ما را مجبور کردند که با صفحه‌های کشور اندونزی بازی کنیم که کیفیت مناسب را نداشت و سبب اشتباه ورزشکار و در نتیجه خطا می‌شد.

تسنیم: آیا مدال آوری شما در مسابقات پارا آسیای تأثیری بر دیدگاه مردم نسبت به معلولان داشته است؟

رومی‌فرد: در سال‌های اخیر نگرش مردم شهرضا نسبت به معلولان و فرهنگ عمومی نسبت به نابینایان بالاتر رفته است و همه می‌دانند نابینایی که کنار خیابان ایستاده شاید کاری داشته باشد و الزاما نیاز مالی ندارد. مردم می‌دانند معلولان هم می‌توانند افتخارآفرینی کنند، البته ورزش دید مردم را نسبت به توانمندی معلولان تغییر داد.

اما در شهرضا مربی خوبی که بتواند ورزشکار را برای مسابقات جهانی آماده کند وجود ندارد؛ چند نفری کارت مربیگری درجه سه دارند، اما شاید دو یا سه نفر از آنان بتوانند در حد مربی درجه سه ورزشکار را راهنمایی کنند؛ در اصفهان هم کلاس‌های خوبی برگزار می‌شود که رفتن به آن کلاس‌ها به دلیل مشکلات مالی برای من ممکن نیست.

تسنیم:در حال حاضر با وضعیت جسمانی خود چگونه امرار معاش می‌کنید؟

رومی‌فرد: در حال حاضر بیکارم و با سختی روزگار می‌گذرانم، بعد از مسابقات پارا آسیایی قرار شد 20 عدد سکه بهار آزادی به قیمت هرکدام یک میلیون و 800 هزار تومان که جمع آن‌ها 37 میلیون می‌شود را به من هدیه بدهند، اما هنوز چیزی پرداخت نشده و گفته‌اند در بوجه سال 98 پیش بینی می‌کنیم.

بعد از بازگشت مسابقات پارا آسیایی، فقط یک بار مسئولان به استقبال من آمدند و از آن زمان تاکنون هیچ کس به سراغ من نیامده است.

البته رئیس بنیاد مسکن انقلاب اسلامی و معاون ایشان به دیدن من آمدند و با این کار خیلی خوشحالم کردند؛ حدود سه سال قبل هم با حمایت رییس بنیاد مسکن، توانستم یک وام 24 میلیونی بگیرم و با 30 میلیون وامی که خودم گرفتم صاحب خانه شدم، اما باور کنید بسیاری از اقساط بانکی عقب می‌افتد.

تسنیم: حمایت مسئولان از شما تا کنون چگونه بوده است؟

رومی‌فرد: خوشحالم که برای شهرضا افتخارآفرینی کردم. من برای خودم ورزش می‌کنم، اما باتوجه به شرایطی که دارم مسئولان هم بیشتر باید حمایت کنند. ورزشکار نباید برای کمک گرفتن التماس کند، مسئولان هم می‌خواهند کار بکنند، اما می‌گویند بودجه نداریم.

من متأهل هستم و نمی‌توانم هزینه زندگی را صرف ورزش کنم، سال 2020 مسابقات توکیو و سال 2022 مسابقات پارا آسیایی برگزار می‌شود، اما اگر حمایت نشوم نه تنها نمی‌توانم در این مسابقات شرکت کنم، بلکه مجبورم ورزش را کنار بگذارم.

انتهای پیام/ش