اینجا آخر دنیاست؛ روستایی با محرومیت "عمقی، جدی و تاریخی" + فیلم

به گزارش خبرگزاری تسنیم از چابهار، در بخش «دشتیاری» از توابع شهرستان چابهار، روستایی است با محرومیت‌های عمقی و جدی، حدوداً 200 نفر جمعیت دارد و  عملاً هیچ‌ زیرساختی برای زندگی کردن در آن نیست. راه «گراگی» یک راه فرعی 5 کیلومتری خاکی است که تا همین چند وقت پیش با داد و فریادهای شورای بخش دشتیاری درست شده و قبلا همین را هم نداشته و برای رسیدن به آن باید به بیابان و برهوت می‌زدند.

هر فرد روستایی در  گراگی با روزانه 15 لیتر آب سهمیه‌ای سقایی که با تانکرهای آبرسانی سیار آب و فاضلاب روستایی منتقل می‌شود، روز را شب می‌کند؛ با همین 15 لیتر هم می‌شوید، هم می‌خورد و هم اگر شد استحمام می‌کند.گراگی هر چند برقرسانی شده اما روستاییان توان خرید وسایل برقی و سرمایشی را در دمای 48 درجه «باهوکلات» ندارند.

مردم و روستاییان رنگ شهر را تاکنون ندیده‌اند و انگار اینجا آخر دنیاست. مردم گراگی آنقدر مظلومند که حتی از کمک‌های گاه و بی‌گاه خیرانی که به جنوب بلوچستان و دشتیاری خدمت‌رسانی می‌کنند هم محرومند. رئیس شورای بخش دشتیاری می‌گوید: گراگی همیشه در حاشیه بوده و چون تا همین چند ماه پیش راه دسترسی نداشته، کسی اینجا نمی‌آمده و از محرومیت‌هایش خبر نداشته است.

علی شه‌بخش در گفت‌وگو با تسنیم می‌افزاید: بعد از خشکسالی‌های بی‌سابقه در بلوچستان، بخش 80 هزار نفری دشتیاری چابهار که روزی با کشاورزی‌اش هندوستان کوچک ایران بود میان محلی‌ها "دشت بی‌یار" شهره شده و مردم کار و زندگی خود را از دست داده‌اند؛ برخی که توان مهاجرت داشتند، رفتند و برخی مانند گراگی‌ها نداشته‌اند و مانده‌اند. البته روستاهای محروم دیگری مثل گراگی هنوز در دشتیاری هستند، برخی حتی همین راه دسترسی خاکی را هم ندارند و برای رسیدن به روستا باید به بیابان و برهوت و کوه زد.

رئیس شورای بخش دشتیاری خاطرنشان می‌کند: مشکل عمده‌ای که روستاییان گراگی و برخی دیگر از مناطق دشتیاری دارند نداشتن شناسنامه است؛ در حال حاضر تقریباً نصف مردم گراگی بی‌شناسنامه هستند و بدون هویت نمی‌توانیم برایشان کاری پیدا کنیم و یا حتی اگر مریض شوند، دوا و درمانشان کنیم.

 سیدامیرحسین عظیمی

انتهای پیام/ت