سفرنامه اصفهان| بوی خوش برنج لنجان و آثار تاریخی ارمغان چمگردان برای دیار نصف جهان

به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، در فاصله 40 کیلومتری از جنوب غربی اصفهان شهری از شهرهای استان اصفهان به نام چمگردان واقع شده است. شهری از شهرستان لنجان که براساس روایت‌های تاریخی، بنای اولیه آن را به دوران صفویه منتسب دانستند.

از بناهای تاریخی این شهر اثر زیادی باقی نمانده است اما در غرب چمگردان قلعه‌ای مخروبه وجود دارد که آن را "بُوه" می‌خوانند و تنها دیوارهای دور تا دور این قلعه تاریخی این مکان را از گورستان و حمام تاریخی شهر جدا کرده است که آن را متعلق به اواخر صفوی دانسته‌اند.

طبیعت این شهر زیبا در کنار زاینده‌‌رود و ساحل چمگردان چه در زمان پرآبی و چه در زمان خشکسالی همیشه دیدنی بوده و علاقه‌مندان به طبیعت را به خود جذب کرده است.

عبور زاینده‌رود از جنوب شهر، بستر مناسبی برای کشاورزی فراهم ساخته است و حیات گذشته و تا حدودی این مردم را به کشت و زرع وابسته کرده است‌. البته خشکسالی رودخانه همیشه پر‌طراوت زاینده‌رود تاثیر‌ات شگرفی بر اقتصاد این منطقه که برنج محصول اول آنهاست گذاشته تا جایی که تغییر در نوع کشت کشاورزان این منطقه به سایر محصولات بدیهی به نظر می‌رسد.

کشاورزی شغل اساسی مردم این منطقه است به گونه‌ای که بیش از یک سوم زمین‌های حریم شهر را زمین‌های کشاورزی تشکیل داده و مردم این شهر با تمام مشکلات مالی و منابع آبی سالیان سال است که این مجموعه را حفظ کردند. برنج لنجان معروف این منطقه جز برندهای شناخته شده در سطح استان و حتی استان‌های دیگر است.

کارگاه‌ها‌ی برنج کوبی ده‌ها سال است که در این شهرستان مشغول به کار هستند. هر کدام از صاحبان این کارگاه‌ها حالا دیگر موی سپید و کوله باری از تجربه دارند.  سال‌هاست که شغل اصلی آنها پس از برداشت محصولات شالی‌کاران شروع می‌شود. هرچند این کارگاه‌ها به دلیل تغییر کشت در مناطق و خشکسالی‌ها، بازار سابق را ندارد.

یکی از اهالی کارگاه اینگونه می‌گوید: من حدود 50 سال دارم و از کودکی به این کار مشغول هستم. از قدیم‌الایام پدران ما از پرآب بودن زاینده‌رود حکایت می‌کنند و اینکه همیشه این شهر بهترین برنج لنجان را داشته است.

بانوان در این شهر مانند دیگر شهرهای اصفهان به بافت قالی‌های دستی مشغول هستند آنان با گره زدن بر تار و پور قالی‌‌ها، نقشی بزرگ در اقتصاد خانواده بازی می‌کنند. بانوان شهر چمگردان علاوه برکسب درآمد از بافته‌های خود از دیدن هنرهای ارزشمد خود لذتی دوچندان می‌برند.

یکی از این بانوان هنرمند اینگونه می‌گوید: قالی بافی را از مادرم یاد گرفتم خیلی به این هنر علاقه دارم. در حال حاضر در کارگاه قالی نایینی، نجفآبادی و اصفهانی می‌بافیم. هدف ما بیکار نبودن و ارتباط با یگدیگر و البته کسب درآمدی از این کار است.

قالی بافی کار بسیار سختی است. عشق و علاقه به تجمع در کارگاه‌های کوچک و بزرگ در این شهر همیشه در بین بانوان هنرمند وجود داشته است تا هنری که زاده روح خلاق آنان است را خلق کنند. بانویی دیگر در این زمینه گفت: من از بچگی این هنر را دوست داشتم و از مادرم آن را فراگرفتم. 35 سال است که از صبح بعد از نماز صبح به کارگاه می‌روم و تا شب می‌بافم و می‌بافم.

در این شهر ورزش هم جایی برای خود باز کرده است. کم نیستند ورزشکاران بزرگ وکوچک که مدال‌های کشوری و بین‌المللی برای ایران به ارمغان آوردند. از جمله آنان احمدرضا عابدینی که مقام سوم کشور را در رشته کشتی آزاد، رده سنی بزرگسالان و مقام بین‌المللی فرانسه در سال 92 در کشتی آزاد و در کشتی پهلوانی مقام چهارم را کسب کرده است.

به گزارش خبرگزاری تسنیم، شهرهای کوچک بسیاری در دل استان واقع شدند که هرکدام دنیای بزرگی از هنرها را در خود جای دادند. هنرهایی که اگر رشد یابد و در بین کودکان و نوجوانان آنان زیبا جلوه کند شاید هرکدام قادر به متحول کردن اصفهان شود.

انتهای پیام/163/ع