روایتی از معلمی که «شادی» را به جای برنامه موبایلی «شاد» در روستاهای دورافتاده ترویج می‌کند + تصاویر

به گزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، شیوع بیماری کرونا بحران تلخ و سختی است که عبور از آن در یادها خواهد ماند، چه خاطرات شیرین همدلی‌ها و ایثارها و چه تلخی فقدان عزیزان و نزدیکانمان در اثر این بیماری، هر چه که باشد خواهد گذشت اما روایت فداکاری‌ها و ایثارهای گمنامانه خواهد ماند تا نظیر دیگر برهه‌های تاریخی مانند دفاع مقدس و... برای نسل‌های بعد چراغ راهی باشد.

"معلمی، شغل انبیاست"، این جمله‌ای است که امام خمینی (ره) با کمترین واژگان، جایگاه رفیع آموزگاری را بیان نموده است، آری معلم‌ها نیز بسان انبیا در راه رسالت خود هر چه بیشتر محنت می‌بینند همانقدر بیشتر بر امت خود، یعنی دانش آموزان بدون انتظار محبت کرده و متقابلاً از آنان محبت دریافت می‌کنند که حکایت از ظرفیت عمیق درونی آنان دارد، و این چرخه عشق و محبت، خالق خواهد بود، خالق مردان و زنانی که استوار در راه اعتلای فردای جامعه خود قدم خواهند برداشت.

فرقی ندارد که کناره‌های رود ارس باشد یا دامنه‌های ارسباران، نبی جان شیرین را هم فدا کند رسالتش را نا تمام نخواهد گذاشت، چنانکه معلم گزارش ما، جناب آقای حبیب دهقانی در این اوضاع نابسامان شیوع کرونا که خانه هر کس را به مامن امنی برای او مبدل کرده؛  60 کیلومتر دورتر از شهرستان اهر و محل زندگی خود در روستای وجنی، امر تدریس و آموزگاری را نیمه تمام رها نکرده و با وجود دیسک کمر با جدیت پیگیر درس دانش آموزان است.

دانش آموزان روستای وجنی چندان با دنیای مجازی مانوس نیستند که اپلکیشن «شاد»ی هم داشته باشند و با آن درس‌هایشان را بخوانند، اما معلمی دارند که خود مروج شادی است، شادی که مولود صمیمیت و محبت بین استاد و شاگرد است.

در این بین، تلاش‌های ما برای گفت‌وگو با این معلم ایثارگر به نتیجه نرسید و آقا معلم ماجرای ما، این کار را وظیفه و افتخار خود می داند و مصاحبه با خبرنگارمان را نپذیرفت تا همچنان گمنامانه به کار خود ادامه دهد ولی تصاویری از ایثارهای این معلم را برای ارج نهادن به تلاش‌های این معلم دلسوز که با وجود دیسک کمر، آموزش و «شاد»ی کودکان را در اولویت قرار داده، منتشر می‌کنیم.

گزارش از حامد سلطان‌پور

انتهای پیام/111/ی