گزارش| امیری که در زادگاهش گم شده است/ سرگردانی گردشگران در هزاوه
گروه استانها- به دلیل نبود تابلوهای هدایت‌گر و هیچ زیرساخت راهنما گردشگرانی که برای دیدن زادگاه امیرکبیر راهی هزاوه می‌شوند، سردرگم هستند.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از اراک، هزاوه یکی از روستاهای شهرستان اراک در استان مرکزی ایران است که در 18 کیلومتری غرب اراک و 25 کیلومتری فرمهین قرار دارد و دارای بافت روستایی کوهستانی و آب و هوای مناسب برای باغداری و دارای مزارع وسیع انگور است.
روستای هزاوه علاوه بر ویژگی‌های تاریخی دارای ذخایر آب فراوان، آب و هوای کوهستانی و چشم‌اندازهای طبیعی و معماری است، علاوه بر معماری زیبای روستای هزاوه آثار دیگری در این روستا یافت می‌شود که ارزش تاریخی و فرهنگی دارد. که آثاری از جمله آستان سلطان سید احمد، عمارت بزرگ میرزا تقی خان امیر کبیر, مسجد شبستان دار، درخت سرو کهنسال، حمام قدیمی روستای هزاوه را می‌توان برشمرد.
یکی از این مناطق مهم گردشگر خانه امیرکبیر، بنیانگذار دارالفنون و شخصیت نام آور تاریخ ایران است که 200سال پیش در خانه ای در روستای هزاوه از توابع شهرستان اراک زاده شد.
زادگاه و منزل تاریخی میرزاتقی خان امیرکبیر، شخصیت بزرگ و نام آور تاریخ سرزمین ایران، در روستای هزاوه از توابع شهرستان اراک واقع شده و این بنای تاریخی با وسعت 815 مترمربع و زیربنای 625 مترمربع در 2 طبقه ساخته شده و قدمت آن به دوره قاجار می‌رسد و این بنای تاریخی در سال 1389 در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.
اما این تازه شروع ماجراست، منطقه گردشگری هزاوه که از روستاهای بکر و نمونه گردشگری استان مرکزی است که سال‌ها به دلیل آداب و سنن کهنی همچون علم گردانی، و نیز ظرفیت‌هایی مانند کشاورزی و جشنواره انگور که شهرتی ملی داردشناخته می‌شود اما از نظر توسعه مورد بی مهری بسیاری بوده است.
از اراک که به سمت روستای هزاوه حرکت آغاز می‌شود، با جاده‌ای حادثه‌ساز روبرو هستیم که گاهی این جاده پهن و عریض می‌شود و گاهی بعد از عبور از مرزیجران که از پل به سرازیری می‌رسیم جاده‌ای باریک و دوطرفه که متاسفانه سال‌هاست شاهد تصادفات بوده است.
وارد هزاوه که می‌شویم با مجسمه امیرکبیر که زادگاهش در این روستاست و تابلوی خوشامدگویی روبرو هستیم اما دقیقا مشکل از همین جا شروع می‌شود، گردشگرانی که برای دیدن خانه و زادگاه امیرکبیر آمده‌اند اما هیچ نشان و راهنمایی در روستا برای نشان دادن مسیر خانه امیرکبیر نیست.
این مشکل اکثر گردشگرانی است که به این روستا می‌آیند و بارها متاسفانه برای پرسش سوال آدرس و گرفتن نشانی غلط مجبورند دورتا دور این روستا را بگردند.
البته، شاید حضور گردشگران را یک بازی کودکانه برای کودکان این روستا دانست، وقتی گردشگران از آنها آدرسی می پرسند و آنها گردشگران را به جای خانه امیرکبیر به ناکجاآباد راهنمایی می‌کنند تا ثمره‌اش خوشحالی کودکانه باشد و برای گردشگری روستا فرار گردشگر را به دنبال داشته باشد.
دردسر گردشگران در آدرس‌یابی؛ تابلوی راهنمایی نیست
در این میان، با خانواده‌ای که از پلاک ایران 55 آنها مشخص است که از خارج استان آمده‌اند هم‌کلام می‌شویم، پدر خانواده از طبیعت بکر و اب و هوایی کم نظیر این روستا تعریف‌های بسیار دارد.
پای گردشگری و مراکز دیدنی که می‌رسیم لب به انتقاد می‌گشاید و به خبرنگار تسنیم می‌گوید: در هرجایی برای گردشگران راهنما و تابلوهای هدایت‌گر می‌گذارند درحالیکه ساعتی از وقت ما تنها به پیدا کردن یک آدرس گذشت، این یک آفت برای گردشگری این منطقه است.
خانه خالی امیرکبیر در هزاوه
در میانه راه با خانواده‌ای روبرو می‌شویم که لهجه شیرین آنها نشان می‌دهد از اصفهان پایتخت فرهنگ و هنر آمده‌اند، پسر بزرگ خانواده هم‌صحبت خبرنگار تسنیم می‌شود و می‌گوید: اینجا روستای بسیار دیدنی و جذابیست با زیرساخت‌های بسیار ضعیف، اگر این خانه امیرکبیر، این فضای روستایی و منطقه زیارتی روستا در اختیار هر استان دیگری بود شک نکنید به بهترین نحو ممکن از آن بهره‌برداری می‌کرد.
وی ادامه می‌دهد: اینکه بگوییم اینجا خانه امیرکبیر است به صرف کافی نیست، اینکه بیاییم به اسم خانه امیرکبیر و یک فضای خالی برای دیدن چندین اتاق خالی که می‌گویند قرار است بعدها اسنادی به آن اضافه شود تنها ضربه به گردشگری روستا است.
وارد خانه امیرکبیر می‌شویم، ساختمانی که زیبا بازسازی شده ولی بدون هیچ نقشه توسعه و برنامه برای جذب گردشگر، این را از کلام زوج جوانی که از این درب اتاق به درب اتاق دیگر می‌روند می‌توان فهمید، که می‌گویند: در بدو ورود که سرگردان بودیم درب بسته بود نمی‌دانستیم می‌توان داخل شد یا نه، وقتی وارد شدیم چند برگه سفید که در اینترنت هم هست به لاسم نامه و دستنوشته امیرکبیر قاب و در برخی اتاق‌ها بود این سردرگمی و این نوع خالی بودن چیدمان هیچ جذابیتی ندارد و بیشتر باعث دافعه خواهد بود.
به گزارش تسنیم، درحالی که از درب چوبی خانه امیرکبیر خارج می‌شویم بدون اینکه جز اتاق، درب و نور چیزی دیده باشیم با خود فکر می‌کنیم که حقیقتا امیرکبیر چقدر در زادگاه خود گم است.
گزارش از علیرضا وفایی
انتهای پیام/711/ ع
