با کاروان حسینی تا اربعین| فوران نور حسینی در ظلمتکدۀ شهرها

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، متن پیش‌ِرو از سلسله‌‌ متن‌های «قافله‌سالار؛ همراه با کاروان حسینی(ع) تا اربعین» نوشتۀ «مجتبی فرآورده» است. او تهیه‌کننده و کارگردان پروژه سینمایی «ثارالله» است که مدت‌ها پیش رهبر معظّم انقلاب بر لزوم تولید این فیلم تأکید کردند. او می‌گوید "زمانی که به دیدار رهبر انقلاب رفته بودیم، فرمودند: «چرا فیلم امام حسین(ع) را نساختید؟»، عرض کردیم «عده‌ای مانع شدند و نگذاشتند این فیلم ساخته شود، اگر بدانیم که رضای قلبی شما در این است که فیلم امام حسین(ع) ساخته شود خودمان را به آب و آتش می‌زنیم این فیلم را بسازیم»، ایشان فرمودند: «نه‌تنها خودتان را به آب و آتش بزنید، بلکه بروید از زیر سنگ هم شده این کار را انجام بدهید.» بنابراین تصمیم گرفتیم ساخت فیلم را آغاز کنیم."

فیلم «ثارالله» دربارۀ حرکت کاروان امام حسین(ع) از مکه تا کربلا و اتفاقات مسیر راه و استقرار هشت‌‌روزه در کربلا تا عصر عاشوراست. فرآورده در مجموعه یادداشت‌هایی که قرار است در خبرگزاری تسنیم تا روز اربعین منتشر ‌شود، روایت‌هایی کوتاه و آزاد از وقایع کاروان امام حسین(ع) را بیان می‌کند.

* * * * *

پانزدهم صفر

بوی عِطر تربت پاک حسین، لذتی دارد نگفتنی،

در کنار تربت حسین، دست بر قبر او ساییدم

روز عاشور را دِگر بار مرور کردم.

قطعه سنگی بر سطح زمین خودنمایی کرد،

دست بردم و سنگ را برداشتم، از زمین خون جوشید،

از دل خون حسین، نور تابید و زمین را پویید،

بارها دیده بودم از دل خون حسین نور می‏‌تابد،

اما باز، سرگشته و حیران و در اندیشه شدم،

از بس که می‏‌گفتند محمّد و اهل بیت او، بَشرند، بشری مثل ما!

از یاد بُرده بودم این بشرهای نازنین، این آسمانیانِ روی زمین، اصل وجودشان از نور است.

نور حسین کربلا را پویید و در زمین چرخید،

چشم گرداندم در زمین، زمین تاریک بود همچو شب،

و مردمان دل مُرده و خموش،

زمین را شهر به شهر،

شهرها را کوچه به کوچه،

کوچه‏‌ها را خانه به خانه،

به جستجو، در پی نور می‌‏گشتند.

زمین ظلمتکده بود، شهرها خلوت، خانه‏‌ها خالی،

نور حسین در زمین می‏‌چرخید در پی طالبان نور.

هر کسی خواهان بود، نور روشنی‌بخش حسین، پُر فروغش می‏‌کرد،

شور و امید می‏‌بخشید،

زندگی را معنا می‏‌کرد، به زندگی حیات می‏‌بخشید،

زندگی را با طعم دِگری می‌‏فهمید،

تا زمان طلب نور حسین،

نور حسین، حُب حسین، راه حسین با او بود.

در ظلمت‏کده‏ دنیا، در شهرهای خلوت و خانه‏‌های خالی،

نور حسین خانه‌‏ای گِلین را نشان می‏‌داد،

پُر امید، پُر نور، بی‌نظیر و بی‌همتا،

خانه‏ پنج تن آل کسا، خانه‏ اهل بیت مصطفی، خانه‏ رُخصت داده‏ خدا،

فی بُیُوتٍ أَذِنَ اللّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ یُذْکَرَ فیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فیها بِالْغُدُوِّ وَ اْلآصالِ.(1)

«در خانه‏‌هایی که خدا رخصت داده که [قدر و منزلت‏] آنها رفعت یابد و نامش در آنها یاد شود.»

«در آن [خانه‏]ها هر بامداد و شامگاه او را نیایش می‏‌کنند.»

اهل این خانه همه از نور بودند، نورٌ عَلی نورٌ بودند،

مادر مهربانِ این خانه،

هم برای پدر مادر بود، هم برای شوهر، هم برای طفلان، هم برای اُمّت.

افسوس، افسوس و صد افسوس که قدر نشناختند و زود از میان اُمّت رفت.

مادر مهربان، طالبان نور را نصرت می‏‌کرد،

مادر مهربان، مادران را هم مادری می‏‌کرد.

انتهای پیام/