شرح شیرین الهی قمشه‌ای بر ۳۶۵ آیه قرآن
الهی قمشه‌ای در کتاب «۳۶۵ روز در صحبت قرآن» نیز به همان سبک خاص خودش تلاش دارد تا انعکاس وحی در ادب فارسی را با زبانی شیرین ارائه دهد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، کتاب «سیصد و شصت و پنج روز در صحبت قرآن»، نوشته حسین الهی قمشه‌ای از جمله آثار پرمخاطب نشر سخن است که اخیراً نیز چاپ سی و دوم آن روانه کتابفروشی‌ها شده است.
این اثر چهارمین کتاب از مجموعه جوانان و فرهنگ جهانی و در ادامه کتاب‌های «365 روز با سعدی»، «365 روز با مولانا» و «365 روز با ادبیات انگلیسی» است که پیش از آن منتشر شده‌اند.
نویسنده در کتاب «365 روز در صحبت قرآن»، 365 قطعه کوتاه و بلند از کتاب وحی را انتخاب کرده و با نگاهی متفاوت به آنها پرداخته است. این اثر که با هدف آشنایی جوانان با تعلیمات جهانی قرآن نوشته شده است، تلاش دارد تا تفسیری متفاوت از آیات الهی ارائه دهد؛ هرچند باید توجه داشت که منظور از «تفسیر» معنی اصطلاحی این کلمه که در آثاری چون «کشاف»، «المیزان»، «مجمع البیان» و ... دیده می‌شود، نیست.
الهی قمشه‌ای که بسیاری از ایرانی‌ها او را با سخنرانی‌های تلویزیونی‌اش در سال‌های گذشته می‌شناسند، در این اثر نیز به همان سبک و سیاق خود تلاش دارد تا انعکاس قرآن کریم در ادب فارسی را با زبانی شیرین و در پیام‌های کوتاهی ارائه دهد. در واقع نویسنده نگاهی ادبی، زیبایی‌شناسی، اخلاقی و عرفانی به آیات قرآن دارد و آن را به صورت قطعات کوتاه اما تأثیرگذار ارائه کرده است. خواندن «365 روز در صحبت قرآن» می‌تواند وجه جدیدی از تأثیر کلام وحی را به مخاطب نشان دهد؛ ضمن آنکه خواندن و تأمل در آیات قرآن کریم از این منظر نیز حلاوت خاص خود را دارد.
به عنوان نمونه، در ذیل آیه 52 سوره آل عمران «شما هرگز به مقام نیکویی و مرتبت نیکوکاری نخواهید درسید مگر از آنچه خود دوست می‌دارید در راه خدا انفاق کنید و آنچه در راه خدا انفاق کنید خداوند البته بدان آگاه است...» می خوانیم:
در داستان‌های صوفیان آمده است که بت‌پرستی از جماعت هندوان پیوسته در کنار دریا می‌رفت و برای ماهیان و پرندگان که در ساحل بودند خوراک و غذا می‌برد. او را گفتند که تو وقت خود بیهوده تلف می‌کنی؛ زیرا خداوند به سبب بت‌پرستی آن هدایای تو را نخواهد پذیرفت. پرسید اگر خداوند از من نمی‌پذیرد، آیا کار مرا می‌بیند یا نمی‌بیند؟ گفتند می‌بیند. گفت همان برای رضایت خاطر من کافی است.
در این آیه نفرموده است که آنچه انفاق کنید خداوند می‌پذیرد؛ بلکه خبر می‌دهد که خداوند برآنچه انفاق کنید داناست و همین که آدمی امیدوار باشد که کار او را در عرصه عالم پروردگاری می‌بیند و به آن نظر می‌کند در تحکیم شوق به نیکویی کافی است.
*عارفان گفته‌اند چون عزیزترین چیز نزد آدمیان جان است؛ پس مصداق اعلای «مما تحبون» ایثار جان در راه خداست:
ندا آمد امشب که جان کیست فدا
بجست جان من از جا که نقد بستانید
دیوان شمس
گر برود جان ما در طلب وصال دوست
حیف نباشد که دوست دوست تر از جان ماست
سعدی
و مقصود از ایثار و فداکردن جان تنها این نیست که شخص زندگی دنیا را به خاطر معشوق ترک گوید بلکه بیشتر بدین معناست که جان خود را در راه معشوق خرج کند و هیچ چیزی حتی جان را بر معشوق مقدم نداند:
چه باشد دل چه باشد جان چه باشد لوءلوء و مرجان
چو نبود صرف دلداری فدای قامت یاری
دیوان شمس
حسین محی‌الدین الهی قمشه‌ای در دی‌ماه 1318 در تهران به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی، متوسطه و دانشگاهی را به ترتیب در دبستان دانش، دبیرستان مروی و دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران به پایان برد و نیز تحصیلات حوزوی و سنتی را نزد پدر، استاد فقید مهدی الهی قمشه‌ای و استادان دیگر دنبال کرد و سپس به کار تدریس در دانشگاه تهران و سایر مراکز آموزش عالی در داخل و بعدها خارج کشور پرداخت و در کنار آن به تألیف و ترجمه در زمینه عرفان و ادبیات و زیبایی‌شناسی مشغول شد. قریب یک سال نیز ریاست کتابخانه ملی ایران را عهده‌دار بود.
انتشارات سخن چاپ سی و دوم از این اثر را در 956 صفحه و به قیمت 175 هزار تومان در دسترس علاقه‌مندان قرار داده است.
انتهای پیام/
