فیلمهایی که ذائقه اسکار را می‌شناسند
کشورهای گوناگون با سرعت در حال معرفی نمایندگان خود برای حضور در مراسم اسکارند؛ فیلمهایی که برای نامزدی باید قوانین نانوشته اسکار را پذیرفته باشند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، هر روز از کشورهای مختلف اخبار تازه‌ای برای معرفی فیلم‌های سینمایی به نمایندگی از آن کشور برای حضور در مراسم اسکار معرفی می‌شود.
نکته جالب توجه این است که با وجود آنکه کرونا در تمام جهان فراگیر شده است اما میل به حضور در این مراسم سینمایی، گویا آن‌قدر بالا بوده که کرونا نتوانسته است در مقابل فیلمسازان ایستادگی کند.
نگاه اجمالی به فیلم‌های ارسالی نشان می‌دهد که عموم کشورها با شناختی که از ذائقه اسکار دارند کماکان به دنبال ارسال فیلمهایی با محوریت‌های مسائلی مانند صلح، فاصله طبقات اجتماعی، فمینیسم، شکست هنجارها، تحول به سوی مدرنیسم و... اند که اسکار آنها را می‌پسندد.
فیلمهایی که از کشورهای آسیایی که سابقه درخشان در اسکار و یا در جشنواره‌های سینمایی جهانی ندارند، برای بالا بردن شانس موفقیت خود در اسکار از همکاری با کشورهای اروپایی مانند آلمان و فرانسه که در اسکار موفقیت‌هایی را داشته‌اند بهره برده است. به عنوان نمونه کوزوو امسال فیلم «تبعید» را با مشارکت آلمان و بلژیک ساخته است. این فیلم به نمایندگی از کوزوو برای اسکار معرفی شده است.
نمایی از تبعید
برخی فیلمها برای حضور خود نگاهی به سوابق حضور در جشنواره‌های جهانی دارند که تجربه نشان داده است که این نکته برای بالا بردن موفقیت فیلم بخش خارجی اسکار اهمیت دارد. به عنوان مثال فیلم «آغاز» از گرجستان جوایز مهم جشنواره فیلم سن سباستین امسال را از آن خود کرده بود و به عنوان برترین فیلم، کارگردان، بازیگر زن و فیلمنامه جایزه برد. این فیلم همچنین جایزه منتقدان جشنواره فیلم تورنتو را هم برده است و به عنوان فیلمی از جشنواره کن و نیز جشنواره فیلم نیویورک انتخاب شد.
برخی از کشورها مانند فلسطین نیز برای بالابردن شانس خود در اسکار طبیعتاً مجبور به استفاده از تم‌های صلح‌آمیز و ضدجنگ‌اند تا با اعلام رضایت از وضع موجود ضمن آنکه واقعیت‌های تلخ زندگی در فلسطین را نمایش دهند به سمت تعامل با اسرائیل سوق داده باشند. فیلم‌های قبلی فلسطین در اسکار دو سینمایی «اینک بهشت» در سال 2005 و «عمر» سال 2013 بود که هر دو فیلم با کارگردانی «هانی ابو اسعد» نگرش ضدجنگی و تعامل با اسرائیل را در لایه‌های زیرین خود در بر داشت.
فیلم غزه عشق من
تعامل با جهان و هم‌صدایی با دنیای امروز، لحنی است که فیلم‌های اسکاری برای حضور در این مراسم انتخاب می‌کنند تا با این رویه بتوانند احتمال حضور و شانس اسکار را بالا ببرند. غافل از اینکه این هم‌صدایی حتی اگر موفقیت فیلمها را برای دریافت اسکار بالا ببرد بیشتر در مسیر سیاست‌های آمریکا است و منافع آنان را تأمین می‌کند.
کشورهای به اصطلاح توسعه یافته مانند ژاپن و یا کره کمتر با رویه سیاسی فیلم به اسکار می‌فرستند و مضامین انسانی و اخلاقی را محوریت فیلم‌های خود برای اسکار می‌دانند. فیلم «انگل» شاید نمونه خوبی از همین رویکرد باشد که در سال قبل جدای از بهترین فیلم خارجی زبان اسکار توانست در بخش اصلی نیز رقابت کند و جایزه بهترین فیلم سینمایی را نیز از آن خود کند. البته به زعم بسیاری انگل نیز به دلیل پرداخت بیشتر به زندگی سرمایه‌سالارانه یک خانواده ثروتمند ضمن جذابیت توانست اسکار را برای خود کند. اما باید دید که امسال فیلم «مادران حقیقی» ساخته نائومی کاواسه چقدر شانس حضور در اسکار را دارد؟
مادران حقیقی
البته باید اذعان کرد که فیلم‌های آسیایی عموماً فرم بومی‌تری نسبت به دیگر فیلم‌های خارجی زبان دارند و تلاش می‌کنند ضمن حفظ عناصر کشوری و ملی خود در زندگی اجتماعی فیلم مورد نظر را به اسکار بفرستند تا تبلیغ آداب و رسوم کشورشان را نیز کرده باشند.
آخرین باری که فیلمی از ژاپن به عنوان نامزد در بخش خارجی اسکار انتخاب شد فیلم «دله‌دزدها» ساخته کورئیدا هیروکازو در سال 2019 بود. تاکنون تنها فیلم «عزیمت‌ها» ساخته تاکیتا یوجیرو در سال 2009 برنده اسکار شده است.
اتفاق جالبی که امسال افتاده فیلمی است که کانادا برای حضور در مراسم اسکار انتخاب کرده است. کانادا «پسر بامزه» را با داستانی شرقی و با فضای سریلانکایی راهی اسکار کرده است. این فیلم ساخته «دیپا میهتا» و درباره پسر نوجوانی به نام «آرجی» است که در حالی که تنش‌های سیاسی بین اقلیتی به نام «تامیلی‌ها» و اکثریت «سینهالی‌ها» در حال افزایش است، در خانواده و جامعه‌ای رشد می‌کند که تفاوت‌های بیرون از هنجارهای اجتماعی را برنمی‌تابد.
نمایی از فیلم پسر بامزه
فیلمی بسیار سیاسی که قصد دارد ضد سیاسی باشد و از همان ابتدا می‌خواهد زبان انسانیت و مفاهمه را علیه تنش‌های سیاسی برای رسیدن به صلح انتخاب کند. از سوی دیگر شکاندن هنجارها برای تغییر سنت‌ها دیگر پیام فیلم است که باب دندان مراسمی مانند اسکار است. ساخت فیلمی با این مضامین درباره یک کشور آسیایی آن هم توسط کانادا ما را یاد فیلم «میلیونر زاغه‌نشین» با داستان و فضایی کاملاً هندی می‌اندازد که توانست در اسکار برنده بهترین فیلم شود و در عین حال ساخته آمریکا و کمپانی‌های هالیوودی بود.
اسکار در هر حال آثاری را چه برای حضور در مراسم و چه برای نامزدی و برنده شدن انتخاب می‌کند که با سیاست‌های پروتکلی آن همسو باشد. این شرط برای تمام آثار سینمایی از سرتاسر جهان است از آمریکا گرفته تا ایران!
باید دید که امسال نیز این مراسم سیاسی به چه فیلمهایی از کشورهای خارجی جایزه می‌دهد؟
انتهای پیام/
