داوودنژاد: جشنواره بدون مردم چنگی به دل نمی‌زند/ سینما گرفتار کُمای صنفی شده است
علیرضا داوودنژاد می‌گوید: امروز شاهدیم که تقلیل یک جشنواره بزرگ ملّی به نمایش چندفیلم در یک سالن برای چند داور آخرین دستاورد برای این سینمای پر افتخار است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، با صحبت‌های دیروز دبیر جنشواره فیلم فجر مبنی بر اینکه مردم در این جشنواره حضور نخواهند داشت و تنها داوران جشنواره فیلم‌ها را تماشا می‌کنند و در صورتی که شرایط کرونایی کشور بهتر شد در وهله اول خبرگاران و هنرمندان و در مرتبه بعد در صورتی که اوضاع بهبود بیشتری پیدا کرد مردم می‌توانند در سینماهای مردمی فیلم‌ها را تماشا کنند، موج اظهارات مخالفان و موافقان برگزاری جشنواره آغاز شد.
عده‌ای در این میان می‌گویند که چراغ جشنواره خاموش نشود و به همین صورت جشنواره بدون مردم برگزار شود و عده‌ای دیگر می‌گویند که جشنواره بدون مردم همان بهتر که برگزار نشود. برخی هم در این میان می‌گویند که جشنواره با حضور مردم برگزار شود اما با رعایت پروتکل‌های بهداشتی حداکثری.
در این خصوص نظر علیرضا داوودنژاد نویسنده و کارگردان با سابقه سینما را جویا شدیم. چهره‌ای که در جشنواره‌های متعدد فیلم فجر حضور داشته است و چندبار نامزد سیمرغ بلورین فیلم فجر شد و برای فیلم «نیاز» برنده سیمرغ بهترین فیلم و برای فیلم‌های «کلاس هنرپیشگی»، «مصائب شیرین» و «فراری» برنده سیمرغ بلورین جایزه ویژه هیئت داوران از این جشنواره شد.
کارگردان «نیاز» در ابتدا درباره برگزاری جشنواره بدون حضور مردم بیان کرد: جشنواره در واقع به خاطر توجهی که در میان مردم و اصحاب فرهنگ و هنر ایجاد می‌کند و سینما را در مرکز دید قرار می‌دهد، کاربرد دارد و در غیر این صورت که مردم و اهالی رسانه به تماشای فیلم ننشینند، چنگی به دل نمی‌زند و شاید تنها کاربردش این باشد که دل صاحبان فیلم‌ها شاد شود و تا حدودی برای فیلم‌ها جنبه‌های تبلیغی داشته باشد.
وی در ادامه فرضیه عدم برگزاری جشنواره را نیز تأیید نمی‌کند و می‌گوید: اما نکته دیگر هم این است که برگزار نشدن جشنواره و اینکه هیچ اتفاقی نیفتد و سینما همچنان در تعطیلی و سکوت بماند هم خوب نیست.
کلاً فکر می‌کنم اگر اقدامات و توجه مسئولین بیشتر متمرکز بر مسائل اصلی‌تر سینمای کشور بود، امروز جشنواره هم می‌توانست با اجرایی متفاوت فایده‌های زیادی داشته باشد.
اگر از سال گذشته که کرونا همه‌گیر شد و مردم را به خانه‌نشینی بیشتر کشاند و با بسته شدن سالن‌های سینما بیش از 100 فیلم آماده نمایش ایرانی، پشت در سالن‌های نمایش زمین‌گیر شد، مسئولان دولتی و صنفی روی تقویت نمایش خانگی کار می‌کردند و به «سینما آنلاین» و «VOD» پروبال می‌دادند و برای معرفی و تبلیغ و مخاطب‌سازی آن‌ها کار فراگیر و اثرگذار می‌کردند و برای کاهش ناامنی این بازار با جدیت تلاش می‌کردند و با تقویت جریان اطلاع‌رسانی در آن‌ها اطمینان به این رسانه‌ها را افزایش می‌دادند، شاید امروز می‌توانستیم علاوه بر برخورداری از یک بازار پررونق و تازه نمایش، شاهد یک جشنواره فجر با شکوه مجازی نیز در سراسر کشور باشیم و همه ملّت را به مشارکت در این جشنواره دعوت کنیم.
این اتفاق می‌توانست آینده سینما را در ایران تحت تأثیر قرار بدهد و منظومه سرمایه‌گذاری، تهیه، تولید، توزیع و نمایش فیلم در ایران را متحول کند. اما چه می‌توان کرد که سینما همچنان گرفتار رکود مدیریتی و کُمای صنفی مانده است و بعضی منافع فردی و گروهی مانع از پا گرفتن تحولات گره‌گشا در سینمای ما است و امروز شاهدیم که تقلیل یک جشنواره بزرگ ملّی به نمایش چندفیلم در یک سالن برای چند داور آخرین دستاورد برای این سینمای پر افتخار است.
انتهای پیام/
