ماجرای دلدادگی شهریار به انقلاب اسلامی و امام خمینی(ره)
شاعر غزل «علی ای همای رحمت» که اشعار وی شهرت جهانی دارد زبان گویای مردم آذری‌زبان برای بیان محبت و دلبستگی آنها به ارزشهای انقلابی و ملی بود.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، محمدحسین بهجت تبریزی (شهریار) کنار شعرای بزرگی همچون نظامی گنجوی، خاقانی شروانی، مولوی، صائب تبریزی و... از ارکان شعر فارسی به‌حساب می‌آید تا جایی که صاحب‌نظران وی را مهمترین شاعر رمانتیک معاصر می‌دانند.
وی که به‌سبب قلم لطیف و در عین حال استوارش میان دوستداران شعر به "حافظ ثانی" معروف بوده و تاکنون اشعارش به 90 زبان زنده دنیا به ترجمه رسیده است رابطه‌ای کم‌نظیر با انقلاب اسلامی و رهبر معظم انقلاب دارد.
شهریار از همان آغازین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی تا واپسین لحظات عمر خود در سال 1367، بارها با سرایش اشعاری نسبت به انقلاب اسلامی و ارزشهای ملی و مذهبی ابراز محبت و تفقد داشته و همواره آیینه تمام‌نمای عشق و ولایتمداری مردم انقلابی آذربایجان بوده است.
دلبستگی شهریار به این ارزش‌ها و سرایش اشعار فراوان از طرف او درمورد موضوعاتی مثل دفاع مقدس و مناسبت‌های مذهبی و انقلابی، هم در زمان حیاتش و هم بعد از وفات او از سوی مخالفان قابل باور نبوده و وی را هدف هجمه‌های گوناگون قرار داده است به‌صورتی که نامگذاری سالمرگ او در سال 1381 به نام روز ملی شعر و ادب ایران از سوی عده‌ای همیشه محل اخلاف و بحث بوده و هست.
به‌گفته طاهری خسروشاهی ـ سردبیر مجلّه سفینه تبریز و پژوهشگر متون اسلام و ایران و ادبیات آذربایجان ـ شهریار در اولین قصیده اش برای انقلاب چنین می‌گوید:
مژده ای دل که تو را یار خریدار آمد دل به‌دلخواه تو و بخت تو را یار آمد
غرفه حسن چراغان کن و نازی بفروش کز تو هم مشتری عشق به بازار آمد
کار گل، زار نخواهد شدن از زاغ که دوش بلبل آهنگ غزل کرد و به گلزار آمد
ماردوشان دی آسیمه‌سر و پابه‌فرار پرچم کاوه نوروز پدیدار آمد
رفت ضحاک عداوت به کنار از سر کار تا فریدون عدالت به سر کار آمد
دور خودخواهی و خونخواری اغیار گذشت نوبت یاری و غمخواری احرار آمد
وی که حقیقتاً دلباخته مکتب بنیانگذار انقلاب اسلامی، امام خمینی(ره) بود در همان نخستین ساعات ورود امام به خاک میهن در 12 بهمن 1357 در سروده‌ای این‌گونه از مقام امام راحل تجلیل کرد:
دلی دارم چو برگ گل که از آهی به‌درد آید ولیکن درد عشقش هم همه با آه سرد آید
فضای آفرینش با تو دریایی است بی‌پایان تو دریادل نهنگی باش گو دریانورد آید
چه نیکو سنتی تجلیل جمهوری اسلامی که چون نوروز هر سالش نوآیین سالگرد آید
خدا پس داده در روزی چنین با ما امام ما که شمع جمع ما و رهبر هر فرد فرد آید
بهاری سبز داری چون جوانی قدر اگر دانی که پیری هست و از در چون خزان زار و زرد آید
جهان از ناجوانمردان نگهدارد همه جانب کجا نامرد را دیدی که جانبدار مرد آید
بیوک نیک‌اندیش مؤلف کتاب "در خلوت شهریار" که روایتگر زوایای پنهان حیات شخصی و ادبی شهریار است در این باره می‌نویسد:
روزی که انقلاب پیروز شد استاد چنان به شور و شوق و شعف درآمدند که اگر بگویم در همه مدت دوستی‌ام، ایشان را چنان خوشحال ندیده بودم خطا نرفته‌ام. زمانی که جمهوری اسلامی پایه‌هایش را استوار کرد از طرف صدا و سیما برای مصاحبه با شهریار آمدند، درست یادم هست که اولین کلام ایشان این بود: «زودتر از این می‌آمدید، من خیلی وقت است که انتظار شما را می‌کشم.»
شهریار بعدها در مصاحبه‌ای در پاسخ به این سؤال که زیباترین و تأثیرگذارترین شعر فارسی کدام است، گفت:
«حقیقت شعر، حرفی است که از دل بربیاید و در دل بنشیند، من در این دوره انقلاب، از این شعر، شاهکارتر ندیدم که این جمعیت یک‌دفعه فریاد می‌زنند:
خدایا خدایا
تا انقلاب مهدی
خمینی را نگهدار
شاید این شعر، صدها بار مرا منقلب کرده است که هیچ غزلی این تأثیر را در من نداشته است.»
ارادت این شاعر خوش‌آوازه به حضرت امام جایی نمایان می‌شود که وی در غزلی زیبا که در استقبال از غزل معروف حافظ سروده است امام خمینی(ره) را با الفاظ و مضامینی بلندپایه «رهبر کبیر» و «خمینی بت‌شکن» می‌نامد.
«حسنت به‌اتفاق ملاحت جهان گرفت
آری به‌اتفاق جهـان می‌تـوان گرفت»
حافظ
آبی که خاک کشـور مـــا در میان گرفت
خاکش جواهری است که در پرنیان گرفت
بنشان غبــار فتنــه که این نوبهار عشــق
چون ابـر انقلاب بـه ســر سایبـــان گرفت
جان‌بخش بــود بـاد بهارش به کوه و دشت
هر جا گذشت سبزه بجنبید و جـان گرفت
سیمرغ دین به کوری اسفندیار کفــــر
پــرورد رستمی که کمین و کمــان گرفت
خواهم شدن بنعره، به خاک حکیم طـــوس
کان ژنده‌پیل زنده شد و هفت‌خــوان گرفت
این «رهبـــر کبیر»، «خمینی بت‌شکن»
خـط امان خــود از «امـــام زمــــان» گرفت
سرپنجه «ولی» است کزین آستــان بـرون
بیخ گلوی فتنـه آخـــر زمــــان گرفت...
وی در بیت پایانی این غزل زیبا می‌گوید:
طفلانـه رفت بـــر در میخانــه «شهریار»
امّا پیالــه از کف پیر مغـــان گرفت.
انتهای پیام/+
