شعرخوانی زیبای پیمان طالبی در سوگ شهادت امام حسن/ ارادتم به بانوی بزرگ کربلا با تنفر از یک زن در مدینه شکل گرفت!

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، پیمان طالبی، شاعر آیینی نام آشنای کشورمان مهمان ویژه برنامه "کریمانه" خبرگزاری تسنیم به مناسبت شهادت مظلومانه امام حسن علیه‌السلام بود. او در این جلسه یکی از سروده‌های خود را تقدیم به ساحت مقدس کریم اهل بیت کرد و چند دقیقه‌ای درباره زندگی امام حسن گفت‌وگو کرد.

در زیر این شعرخوانی و گفت‌وگو را به صورت متن و ویدئو از نظر می‌گذرانید:

نَه اینکه حرف تو باشد نَه اینکه حرف من است
حسین گفتن ما از عنایت حسن است

یکی مدینه یکی کربلا به ظاهر، لیک
حکایت دو برادر، دو روح و یک بدن است

مدینه رفته که با مجتبی شود محشور
به کربلا برسد با حسین هم‌وطن است

که گفته صلح به معنای ترس از جنگ است
که گفته رزم، توان یکی از این دو تن است

نه هر که لایق خونین بدن شدن بوده است
نه هر غریب سزاوار خون جگر شدن است

تفاوتی است میان رباب با جَعدِه
که فرق این دو برادر زِ فرق این دو زن است

گمان کنم به دلیل همین تفاوت نیز
میان این دو برادر غریب‌تر حسن است

اگر غلط نکنم من به احترام حسین
به روز حشر حسن هم شهید بی کفن است

تسنیم: بسیاری از پیرغلامان و ذاکران اهل بیت علیهماالسلام در روضه‌ها و سخنان خود اشاره می‌کنند که زندگی امام حسن علیه السلام رموز ناگفته بسیار زیادی دارد؛ شما به عنوان یک شاعر آیینی این رمز و راز را در چه چیزی می‌بینید:

زندگی امام حسن زمینه‌ساز فهم سیره معصومین است

پیمان طالبی: زندگی امام حسن علیه السلام دارای ابعاد بسیار مختلفی است و به نظرم یکی از مهم‌ترین اصول برای فهمیدن زندگی و سیره معصومین علیهماالسلام نگاه به زندگی ایشان و همان ماجرای صلح با معاویه است. از این منظر اتفاقات مختلفی در زندگی ایشان وجود دارد که قابل بررسی کردن است. البته هر کس نظری دارد اما چیزی که برای من در این شعر نمود پیدا کرد، موضوع «غربت» ایشان بود. هر جایی روایتی می‌بینید که ردپایی از امام حسن و امام حسین دیده می‌شود، موضوع غربت امام حسن علیه السلام پررنگ است. به قول آقای محمد سهرابی که می‌گفت: «دو کوه است، ولی کوه بی‌صدا حسن است.»

ثواب عظیم گریه بر مصائب امام حسن

یک نکته خیلی برایم جالب است؛ از حضرت زهرا سلام الله علیها روایت داریم که گریه‌کنان بر پسرم حسن، روز قیامت گریان نخواهند بود، این نقل، خیلی حرف دارد و نشان‌دهنده نوعی اعجاز است. ما گریه‌کنان زیادی بر امام حسین داریم اما چرا باید چنین روایتی را برای امام حسن داشته باشیم.

- با این حال عده‌ای صلح امام حسن را در برابر رشادت امام حسین در صحرای کربلا می‌دانند.

واقعاً فرقی میان اهل بیت نیست و اگر قائل به این هستیم که ایشان در منزل خود غریب بوده‌اند، شاید به همین شکل برای امام حسین علیه السلام تکرار نشده باشد اما به شکل دیگری در ماجرای کربلا تکرار شده است. هم‌چنین این اتفاق درباره پیامبر اسلام، امام رضا علیه السلام و ... به اشکال دیگری وجود داشته است. در حقیقت، همانطور که تمام اهل بیت از حیث محبت، شجاعت و ... در عالی‌ترین حد بشریت قرار دارند، بدون شک از حیث غربت و مظلومیت نیز در بالاترین حد قرار داشتند.

ما نمی‌توانیم بگوییم چون امام حسین علیه السلام در کربلا رشادتی را خلق کرد که تاریخ مقهور خود کرد، پس امام حسن علیه‌السلام از شجاعت و رشادت بی‌بهره است. اصلاً چنین حرفی درست نیست. موقعیت‌های زمانی آنان با یکدیگر متفاوت است وگرنه غربت در زندگی همه اهل بیت جاری است.

- به نظر شما چرا این موضوع کمتر در رسانه‌ها و هیئات بیان می‌شود؟

دستگاه تبلیغی ما در بیان رشادت امام حسن ضعیف کم‌فروشی کرده است!

به نظرم این موضوع به دلیل کم‌کاری ماست. کم‌کاری هر کسی که نقشی در تبلیغ داشته و رسانه‌ای برای بیان مظلومیت اهل بیت به شمار می‌رفته است. اگر منِ شاعر، آن سخنران و مداح و ... کم‌کاری نمی‌کردم و محتوای معرفتی لازم با موضوع امام حسن علیه السلام را به درستی به مخاطب انتقال می‌دادم امروز این مشکل به وجود نمی‌آمد. برهمین اساس می‌توان گفت هر کس براساس سهمی که داشته و ایفا نکرده است، بازخواست خواهد شد. می‌پرسند که چرا می‌توانستی شعر خوب برای امام حسن بگویی اما نگفتی؟

بگذارید مثالی بزنم؛ بخش مهمی از شعر رضوی ما در دهه‌های گذشته منحصر به گنبد، گلدسته و زیارت شده است اما باید دقت داشت که زندگی ایشان درس بزرگی برای همه ماست که بدان کمتر توجه شده است. شاعران کمی داریم که درباره طب الرضا یا حدیث سلسله الذهب شعر گفته باشد. به نظرم اگر قوه خلاقانه شعر به عنوان یک موهبت به ما اعطا شده است، باید در راه اهل بیت و به درستی خرج شود و اگر این اتفاق رخ ندهد، بازخواست خواهیم شد.

- درباره شعری که خوانید بگویید، مقایسه‌ای بین همسران امام حسن و امام حسین داشتید

سال‌هاست زندگی‌ام بیمه حضرت رباب است

بنده ارادت بسیار زیادی به حضرت رباب علیه السلام دارم و سال‌هاست که تمام زندگی‌ام بیمه ایشان است. ارادت بنده به ایشان از همین شعر آغاز شد. مقایسه بین همسران امام حسن و امام حسین علیه السلام به ذهنم رسید و همین مضمون تبدیل به این شعر شد و نتیجه‌اش دقیق‌شدن من در زندگی حضرت رباب بود.

در حقیقت زمانی که این شعر را گفتم، شخصیت این بانوی بزرگ مورد توجهم قرار گرفت و درگیر ایشان شدم. خاطرم هست در یک دوره‌ای از همه می‌خواستم که هر چیزی درباره حضرت رباب خواندند را برایم بفرستند. هر کدام از دوستان من که سری در کتاب‌های تاریخی داشتند، می‌دانستند که من دنبال چه مضامینی درباره ایشان هستم و مطالبی که با این محتوا پیدا می‌کردند را برایم می‌فرستادند. اکنون گنجینه عظیمی از این روایت‌ها در منزلم دارم.

انتهای پیام/