اف بی آی چگونه ۷۶ عضو فرقه داویدیان را در آتش سوزاند؟
خبرگزاری تسنیم: به استناد آمارها، واقعیت‌هایی فراوانی وجود دارند که در نهایت به فوران خشم مردمی از تضادهای طبقاتی گسترده در آمریکا منجر شده است. ایالات‌متحده در نظر دارد که حداقل در قسمتی از برخورد با معترضان، «رفتار استبدادی» به‌خرج دهد.
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم، آزادی تشکیل انجمن‌ها و جمعیت‌ها و نیز حق اجتماع افراد و تشکیل مجامع و انجمن‌های علمی، هنری، فرهنگی، حرفه‌ای، اقتصادی، خیریه و احزاب سیاسی و هرگونه تجمعی که برخلاف قانون اساسی نباشد، طبق متمم اول قانون اساسی ایالات‌متحده آمریکا به‌رسمیت شناخته شده است؛ اما در عمل، عکس این مطلب را نشان می‌دهد. در ذیل به گوشه‌ای از مهم‌ترین موارد نقض آزادی تجمعات اشاره می‌شود.
* واقعه ویکو
قتل عام ویکو یکی از بحث‌برانگیزترین وقایع تاریخ ایالات‌متحده است که برخی معتقدند لکه ننگی در تاریخ حقوق بشر آمریکا محسوب می‌شود. در 28 فوریه سال 1993 میلادی به دستور دادستانی آمریکا، مأموران پلیس اف‌بی‌آی در ایالات‌متحده آمریکا به مقر فرقه داویدیان به رهبری «کورش دیوید» در شهرک ویکو (Waco) در ایالت تگزاس، یورش بردند و این مرکز را محاصره کردند.
شاخه داویدیان یکی از شاخه‌های دین مسیحی و منشعب از کلیسای ادونتیست است. این شاخه در سال 1830 در آمریکا توسط فردی به‌نام ویلیام میلر که کشاورزی انگلیسی بود، پایه‌گذاری شد؛ ویلیام میلر که تحصیلات چندانی نیز نداشت، بازگشت مسیح را طبق فرازهایى از کتاب مقدس مانند رساله دوم پطروس و دانیال، سال 1843 میلادی پیش‌بینى و در سال 1841 میلادی این نظریه خود را منتشر کرد.
شاخه داویدیان تا سال 1955 همچنان به‌عنوان یک شاخه ادونتیست شناخته می‌شد. این فرقه به ظهور منجی باور داشت و برای آن تاریخ 1843 را نیز تعیین کرد که با محقق نشدن این پیش‌بینی، این شاخه کم‌کم به فرق گوناگونی تقسیم گردید. ادونتیست‌های تبشیری، کلیسای مسیحی ادونت، کلیسای خدا و عیسی مسیح از مهم‌ترین فرق منشعب از شاخه داوودیه است. ورنن وین هوول رهبر شاخه داویدیان که بعدها نام خود را به دیوید کورش (David Koresh) تغییر داد، از مهم‌ترین رهبران این شاخه است.
محاصره ویکو در 28 فوریه 1993 آغاز شد و 50 روز بعد در 19 آوریل با خشونتی کم‌نظیر به پایان رسید. محاصره زمانی آغاز شد که اداره نظارت بر الکل، دخانیات، سلاح‌های گرم و مواد منفجره اقدام به اجرای حکم تفتیش در محدوده شاخه داویدیان در مرکز مونت‌کارمل کرد. این منطقه در فاصله 14 کیلومتری شمال شرق ویکو در تگزاس واقع شده است. در 28 فوریه و کمی پس از تلاش برای اجرای حکم تفتیش، درگیری مسلحانه شدیدی شروع شد و حدود 2 ساعت به طول انجامید.
در جریان این درگیری‌ها، 4 مامور و 6 نفر از اعضای شاخه داویدیان کشته شدند. به دلیل ناکامی اداره نظارت بر الکل، دخانیات، سلاح‌های گرم و مواد منفجره در اجرای حکم تفتیش، اف‌بی‌آی منطقه را محاصره کرد. محاصره 50 روز بعد یعنی هنگامی که حمله دوم صورت گرفت و آتش کمپ اعضای شاخه داویدیان را فراگرفت، به پایان رسید.
76 نفر در جریان این آتش‌سوزی کشته شدند که 24 نفر از آنها جزو اتباع بریتانیا بودند. در بین کشته‌شدگان، 20 نفر کودک و دو خانم باردار نیز حضور داشتند و دیوید کورش، رهبر شاخه نیز در جریان آتش‌سوزی کشته شد.
علت رسمی حمله به مونت‌کارمل جست‌وجو به دنبال سلاح‌های غیرقانونی اعلام شده بود. استفاده از حجم زیادی از نیروها و ماشین‌های جنگی برای موضوع کم‌اهمیتی نظیر شاخه داویدیان، در تاریخ ایالات‌متحده بی‌سابقه بوده است. ادعای ای‌تی‌اف این بود که شاخه داویدیان به‌دلیل نگهداری و داد و ستد سلاح، می‌بایست 200 دلار مالیات پرداخت کند و این گروه به صورت غیرقانونی از پرداخت آن سر باز زده است. جالب این است که «ای‌تی‌اف» و «اف‌بی‌آی» در جریان 50 روز محاصره، هزاران دلار خرج کرد تا 200 دلار به بودجه دولت بازگردد!
در 27 مارس روزنامه لندن‌تایمز از استفاده از تجهیزات فوق پیشرفته استراق سمع توسط اف‌بی‌آی خبر داد. نیروی هوایی استراتژیک بریتانیا هواپیمایی مخصوص به آمریکا فرستاد تا بتوانند عکس‌هایی از درون خانه‌ها بگیرند. این کار توسط دوربین‌های حرارتی انجام می‌شدند. این دوربین‌ها که از سقف ساختمان مونت‌کارمل وارد ساختمان شده بودند، به اف‌بی‌آی کمک می‌کردند تا در هر لحظه از چگونگی استقرار افراد شاخه داویدیان آگاه باشد و بتواند عملیات خود را هدایت کند. به همین دلیل نیروهای اف‌بی‌آی کاملا آگاه بودند که در هنگام شروع آتش‌سوزی افراد شاخه داویدیان کجا بودند و می‌توانستند به‌راحتی با خراب کردن بخش‌هایی از ساختمان، راه را برای خروج آنها باز کنند. اما به‌نظر می‌رسد این آگاهی به نیروهای اف‌بی‌آی کمک کرد تا بهتر راه خروج افراد شاخه داویدیان را سد کنند.
دو تن از اعضای پیشین ای‌تی‌اف که در این عملیات شرکت داشتند، اقدامات اف‌بی‌آی و ای‌تی‌اف در این عملیات را این‌گونه توصیف می‌کنند: «اقدامات ای‌تی‌اف تنفرانگیزند. در این عملیات اصول اولیه اخلاقی و انسانی رعایت نشد. به افرادی که در زندان هستند، احترام بیشتری گذارده می‌شود. طبق قانون اساسی ایالات‌متحده، استفاده از تسلیحات نظامی علیه شهروندان آمریکایی غیرقانونی است، اما در این عملیات برای محاصره کمپ مونت کارمل از تانک استفاده شد.»
بازتاب این حمله در درون ایالات‌متحده بسیار شدید بود. رای انجلمن در برنامه رادیویی KGBS تلویحا اشاره کرد که مقامات دولتی دروغ می‌گویند. وی عنوان کرد که حتی به مصدومان جنگی هم در دوران جنگ رسیدگی پزشکی می‌شود، اما هیچ‌کس به مجروحان و مصدومان محاصره شده در مونت‌کارمل رسیدگی نکرد. وی در مکان‌های دیگری نیز مکررا دولت و پلیس را دروغگو خواند و از اینکه ای‌تی‌اف نتوانست سلاح‌های ادعا شده را پیدا کند، انتقاد کرد.
رسانه‌ها نیز از همان روزهای اول تحت سایه سنگین دولت به جوسازی علیه کورش پرداختند و وی را فردی دیوانه، جنایتکار و متجاوز معرفی کردند. اما حقیقت به قدری واضح بود که مجبور شدند به آن اشاره کنند. نکته جالب در پوشش تلویزیونی این ماجرا این است که اف‌بی‌آی با این بهانه که نگران جان خبرنگاران است، آنها را از منطقه مونت‌کارمل بیرون راند و به 5 مایل دورتر منتقل کرد. رای انجلمن در این‌باره می‌گوید: اف‌بی‌آی کاری کرد که از این به بعد مردم تنها شاهد چیزی باشند که آنها می‌خواهند و می‌توانند به هر نحوی‌که دوست دارند، ماجرا را نشان دهند. این اقدام کاملا مشابه اقدام دولت کمونیستی چین پیش از قتل عام میدان تیان‌آن‌من است.
* جنبش اشغال وال‌استریت
«جنبش وال‌استریت را اشغال کنید»، نامی است که برای اعتراضات و گردهمایی‌های خیابانی در آمریکا انتخاب و از 17 سپتامبر 2011، از خیابان وال‌استریت در شهر نیویورک آغاز شده است. برخی رسانه‌ها مبدع این جنبش را گروهی به نام ادباسترز دانسته‌اند که یک گروه کانادایی است و به فعالیت‌های رسانه‌ای می‌پردازد. با این‌حال، هنوز برای رهبران و گردانندگان و اعضای جنبش اشغال وال‌استریت، هویت مشخصی اعلام نشده است.
وال‌استریت نام خیابانی است که نماد اقتصاد آمریکا و بازار بورس در جهان محسوب می‌شود. این خیابان در سال 1929 و به دنبال سقوط ارزش سهام در بازار بورس نیویورک و آغاز بحران اقتصادی بی‌سابقه نیز شاهد تظاهرات اعتراض‌آمیز بود، بحرانی که بیش از ١٢ سال ادامه یافت. اکنون و بعد از 80 سال، معترضان در قالب جنبش وال استریت را اشغال کنید، معتقدند که بانک‌داران و سرمایه‌داران اقتصاد جهان، که اغلب در وال‌استریت حضور دارند، قصد دارند تا مشکلات ناشی از رکود اقتصادی آمریکا را بر دوش 99 درصد مردم عادی بگذارند.
جنبش وال‌استریت را اشغال کنید در وب‌سایت خود و در بخش معرفی آورده است: «ما 99 درصدی هستیم که از خانه‌های خود بیرون رانده شده‌ایم. ما از خدمات درمانی مطلوب محروم بوده‌ایم. ما از آلودگی محیط زیست رنج می‌بریم. ما ساعات طولانی را برای مقدار اندکی دستمزد و بدون بهره‌مندی از حقوق قانونی خود سخت کار می‌کنیم، البته اگر بتوانیم کاری پیدا کنیم. در حالی که یک درصد دیگر از همه چیز برخوردار است، ما از هیچ‌چیز برخوردار نیستیم. ما 99 درصد جامعه هستیم»
این جنبش اعلام کرده بود که قصد دارد 20 هزار نفر را به محله منهتن نیویورک بیاورد تا برای چند ماه این محله را تسخیر کنند. چنین اقداماتی از تجمعات اعتراض‌آمیز مردم مصر، یونان، اسپانیا و ایسلند الهام گرفته شده است و به گفته گردانندگان سایت جنبش، این لشکرکشی برای سرنگونی بزرگ‌ترین انحراف ایجاد شده در دموکراسی، قلمداد می‌شود. اعتراض به مسائلی همچون فقر، بیکاری، قدرت و نفوذ شرکت‌های بزرگ، نابرابری اجتماعی، جنگ‌های خاورمیانه، بدهی دانشجویان و پاداش‌های زیاد برای مجریان وال‌استریت، از جمله اهداف آغاز این جنبش اعلام شده است. تظاهرکنندگان همچنین خواهان وضع مالیات بیشتر بر طبقه ثروتمند و پاسخگویی بانک‌ها در قبال اقداماتشان هستند که به بحران اقتصادی آمریکا دامن زده است.
برخی از اتحادیه‌های مختلف صنفی نیز از جنبش اشغال وال‌استریت حمایت کرده‌اند. 38 هزار عضو اتحادیه کارگران حمل و نقل و اتحادیه 700 هزار عضوی کارکنان بخش ارتباطات، اداره هواشناسی و فدراسیون متحد آموزگاران آمریکا از جمله حمایت‌کنندگان از این جنبش هستند. نکته جالب توجه این است که برخی از معترضان، کارمندان و اعضای موسسه‌های مالی نزدیک به وال‌استریت هستند که پیش از شروع کار یا در زمان استراحت خود به معترضان می‌پیوندند.
علاوه بر نیویورک مردم در دیگر مناطق آمریکا نظیر کالیفرنیا، کلرادو، کارولینای شمالی و واشینگتن، دست به تظاهرات اعتراض‌آمیز زده بودند. برخورد خشونت‌آمیز پلیس با معترضان که در سایت یوتیوب و شبکه‌های اجتماعی دیگر منتشر شده نیز در ایجاد احساسات و افزایش اعتراضات موثر بوده است.
با توجه به گزارش‌های منتشر شده توسط رسانه‌های استرالیایی و انگلیسی، حدود 1000 نفر در دو هفته اول این جنبش دستگیر شدند. در 1 اکتبر، پلیس نیویورک بیش از 700 معترض به بهانه مسدود کردن و ایجاد ترافیک بر روی پل بروکلین دستگیر و به برخی از آنها قبل از اینکه توسط وسایل نقلیه پلیس منتقل شوند، دستبند زده‌اند. در 9 اکتبر، 92 نفر در نیویورک دستگیر شدند.
طرفداران جنبش اشغال وال‌استریت از چادرهای‌شان به‌زور اخراج شدند و در تاریخ 15 نوامبر، بیش از 200 نفر از آنها را دستگیر کردند. پلیس شیکاگو حدود 300 نفر از طرفداران معترضین اشغال شیکاگو را در عرض دو هفته دستگیر کردند در 25 اکتبر پلیس حداقل 85 نفر را با استفاده از باتوم برقی و گاز اشک‌آور برای جمع‌آوری اردوگاه جنبش اشغال وال‌استریت در اوکلند، کالیفرنیا دستگیر شدند. برخی از معترضین خون‌آلود شده بودند. بسیاری از آنها، پلیس را به داشتن رفتار وحشیانه با آنها متهم می‌کنند. ایالات‌متحده در نظر دارد که حداقل در قسمتی، رفتار استبدادی به‌خرج دهد.
در 17 سپتامبر 2012 میلادی که در واقع اولین سالگرد جنبش اعتراضی اشغال وال‌استریت بود، درگیری شدیدی بین معترضان و نیروهای پلیس در اطراف وال‌استریت صورت گرفت که منجر به دستگیری بیش از 100 نفر از معترضین گشت.
انتهای پیام/
