تهیه‌کننده سینما: مافیای اکران ذائقه مخاطب را به سمت آثار بی‌ارزش برده است

به گزراش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، مساله مهم عدالت در اکران و مدیریت آن یکی از بحث‌های جدی مدیریتی در سینما است که در این چند سال اخیر منتقدان بسیاری داشته است. عموما تهیه‌کنندگان بخش مهمی از این منتقدین را تشکیل می‌دهند و از این بی‌عدالتی که منجر به عدم فروش درست آثار تولیدی آنان شده است گله‌مندند. فیلم «سرو زیر آب» نیز یکی از جمله آثاری بود که با وجود داشتن بازیگران خوب و مطرح، کارگردانی محمدعلی باشه آهنگر،فیلمبرداری علیرضا زرین دست، میزانسن خوب و فضاسازی قوی و همینطور نامزدی در بخش‌های گوناگون نتوانست موفقیتی در اکران و فروش داشته باشد.گفتگوی زیر با تهیه کننده این فیلم یعنی سید حامد حسینی در حاشیه جشنواره فیلم شهر درباره این موضوع گرفته شد.

حسینی در ابتدا درباره علت اصلی عدم موفقیت فروش فیلم گفت: این درست است که موفقیتی که این فیلم باید بدست می‌آورد را نتوانست بدست آورد ولی علت اصلی آن این نیست که فیلم پتانسیل را نداشته باشد بلکه علت اصلی این است که برخی از قرائت‌ها به ذائقه‌های یک طیفی که قدرت دستشان است خوش نمی‌آید و دوست ندارند که سینما به صورت جدی و با پرداختن به اندیشه و تفکر وارد شود و تمایل آن که مخاطب به سمت اندیشه برود وجود ندارد. چرا؟ بدلیل اینکه اگر مخاطب برود به سمت حوزه اندیشه و مسئل جدی و مهم سینما آنوقت تیپ آثاری که مافیای اکران بدست دارد به مرور رو به فراموشی می‌رود و مخاطب دیگر آن‌ها را نمی‌پسندد.

حسینی در ادامه گفت: برای همین بعضا مخاطب را مقصر این می‌دانند که به سمت این دست از آثار رفته است در حالی که آنان هیچ تقصیری ندارند، آنان مخاطبین محترم سینما هستند و دوست دارند به انتخاب خود فیلم تماشا کنند بلکه مقصر اصلی همین مافیای اکران هستند که این ذائقه را به جهت منافع مالی و مادی خود کور کردند و سینما را خالی از آثار سینمایی در حوزه اندیشه و تفکرات جدی و مسائل مهم سینمایی کردند. لذا تنها آفت ما بحث مالی و مادی سینما نیست بلکه سطح  فرهنگی مخاطب سینما است که با این شیوه اکران مافیای سینما روز به روز در حال افول و تنزل است. این مافیا در حال لطمه زدن به شعور مخاطب است زیرا آثار سخیف و بی‌ارزش در حال عرضه شدن است و مخاطب زمانی که به سینما می‌رود با این آثار روبرو می شود و آن‌ها را تماشا می‌کند. تقریبا چیز دیگری برای تماشا وجود ندارد.

این تهیه‌کننده سینما اظهار داشت: یک جنگی به نظر من در حوزه اندیشه در سینما رخ داده است که اگر اندیشمندان سینما به داد آن نرسند حتما مافیای سینما مخاطب آن را می‌بلعد و وقتی که مخاطب را ببلعد سطح شعور و مخاطب سینمای ما به شدت افول می‌کند. این دلیل بزرگ و اصلی است و البته خیلی از مسئولین سینمایی ما نیز دچار این آفت شده‌اند و باید در یک کلام گفت که متاسفانه مافیا زده شده‌اند و در حقیقت این مافیا است که مدیران سینما را دارد مدیریت می‌کند. زیرا این فرضیه غلط را برای آن‌ها جا انداخته‌اند که موفقیت سینما در فروش است. برای همین می‌آیند و فیلم‌های پرفروش می‌سازند و بعد بیلان می‌دهند که درصد فروش سینما از چقدر رسیده است به کجا و در نتیجه باعث می‌شود که مدیران سینمایی را راضی و نظر آن‌ها را به خود جلب کنند که عامل موفقیت سینما ما هستیم. این می‌شود که در حقیقت مدیران سینمایی ما بازی را واگذار کرده‌اند.

وی در ادامه بیان کرد: بیاییم واقعا بررسی کنیم که سینمای ما در یک دهه گذشته واقعا چه کاری را در حوزه مسائل جدی و مهمی مانند اندیشه کرده است؟ یادمان باشد که قرار بر این بوده است که سینمای ما بعد از انقلاب در خدمت فرهنگ و انیدشه باشد نه در خدمت فروش ولی ما داریم برای فروش سینما را مدیریت می‌کنیم. متولیانی که قدرت این را دارند که فروش بکنند در خدمت همان‌ها هستند یعنی انقدر که برای فروش آن فیلم دارند تلاش می‌کنند محال است که برای فروش فیلم‌های ارزشی تلاش کنند. بسیاری از این فیلم‌ها را خودشان سرمایه‌گذاری کرده‌اند و جایزه داده‌اند اما دغدغه اصلی آنان نیست. بزرگترین مشکل «سرو زیر آب» مدیریت اکران و تبلیغات آن بوده است؛ بدترین نوع سانس‌ها برای این فیلم بود. دغدغه اصلی نهادها دیده شدن فیلم نیست فقط پر شدن رزومه است حتی نفس کار تولیدی هم نیست چون واقعا در طی کار نفس تهیه کننده را می‌برند و خسته‌اش می‌کنند.

او در پاسخ به سوال درباره کار در حوزه سینمای اجتماعی ما به عنوان حوزه‌ای که عموما مسائل جدی را مد نظر قرار دارد گفت: زمانی می‌خواهیم فیلم آسیب شناسی اجتماعی بدون راهکار بسازیم، ایرادی هم به نفس آن نیست و باید اعتراف کرد که در این شکل از سینما که آسیب‌ها را به نمایش بگذاریم کارهای زیادی تولید کردیم ولی عموما بدون راهکار. البته یک نکته را هم باید گفت که مخاطب باید آسیب‌ها را ببیند اما از سوی دیگر مخاطب ما امروز در عین حال به شدت نیازمند امید است. او امروز آنقدر دارد موضوعات تلخ می‌شنود که اگر قرار باشد همه کارگردانان آثار تلخ بسازند اتفاقی در حوزه اجتماع رخ نمی‌دهد. من اعتقاد دارم که اولا باید آسیب‌ها را به صورت جدی و نه سطحی گفت؛ آسیب‌ها عمق‌های پنهانی دارد که اگر کارگردان بتواند آن‌ها را کشف کند برگ برنده او خواهد بود. و بعد آمیدافرین باید بود و در یک بنبست فیلم تمام نشود.

انتهای پیام/