نتیجه عکس بازی ژرمن‌ها در زمین آمریکا!
تبدیل اروپای یکپارچه و ۲ ستون اصلی آن یعنی برلین و پاریس به مهره‌های بازی کاخ سفید در نظام بین‌الملل، محصول یک سیاستگذاری کلان بر اساس «اصل وابستگی» بوده و برطرف کردن عوارض آن، دیگر از عهده اروپای پرادعا اما غیرمستقل خارج است.
به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، حنیف غفاری در یادداشتی نوشت: مقامات 2 حزب سنتی آلمان (دموکرات ـ مسیحی و سوسیال ـ دموکرات) شدیدا از ایلان ماسک و مواضع وی خشمگین هستند. صورت ماجرا از این قرار است که ماسک، متحد نزدیک دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آتی آمریکا و یکی از وزرای وی، در موضع‌گیری اخیر خود از جریان ملی‌گرای افراطی و به صورت خاص حزب آلترناتیو برای آلمان (AFD) به عنوان جریانی نجات‌بخش در این کشور یاد کرده و درباره پیروزی آن در انتخابات سراسری زودهنگام آلمان ابراز امیدواری کرده است. ماسک این حزب را تنها جریانی معرفی کرد که قادر است آلمان را «نجات» دهد. این اظهارات، درست در زمانی انجام شده که انتخابات زودهنگام پارلمانی آلمان قرار است بهمن‌ماه امسال برگزار شود. این ماراتن سیاسی در پی سقوط دولت ائتلافی اولاف شولتس، صدراعظم آلمان انجام می‌شود؛ همان سیاستمداری که در جریان جنگ غزه و لبنان، تبدیل به کارگزار رسمی واشنگتن و تل‌آویو شد و برخی مواضع وی در حمایت از کشتار کودکان و زنان در غزه، از مواضع مقامات رسمی آمریکا و اسرائیل نیز تندتر بود!
اگرچه آلیس وایدل، نامزد صدراعظمی از سوی حزب آلترناتیو برای آلمان از حمایت ایلان ماسک استقبال کرده است اما سران 2 حزب رقیب سنتی این مواضع را محکوم کرده و آن را مصداق بارز دخالت دولت آینده آمریکا در انتخابات سراسری خود قلمداد کرده‌اند. نکته قابل تامل اینکه تیم انتخاباتی ترامپ نیز وقعی نسبت به اعتراض مهره‌های اروپایی آمریکا در برلین ننهاده و اهمیتی برای آن قائل نشده است.
همگان به یاد دارند در دوره اول ریاست‌جمهوری ترامپ، آنگلا مرکل، صدراعظم وقت آلمان (از حزب دموکرات ـ مسیحی) بارها بر اصل وابستگی یک‌طرفه آلمان به آن سوی آتلانتیک یعنی آمریکا تاکید و حتی تشکیل ارتش واحد اروپایی در برابر ناتو را ایده‌ای غیرعملیاتی قلمداد کرد. ترامپ و همراهانش در آستانه ورود مجدد به کاخ سفید قرار دارند. یکی از استراتژی‌های دولت ترامپ، در هم شکستن اتحادیه اروپایی و حوزه یورو است، همان حوزه جغرافیایی و اقتصادی اروپاییان که بارها آن را خط قرمز خود تلقی کرده‌اند. فراتر از آن، واشنگتن اعلام کرده برلین، پاریس و دیگر اعضای اروپایی پیمان آتلانتیک شمالی باید علاوه بر تبعیت مطلق از سیاست‌های کاخ سفید و پنتاگون، هزینه‌های سالانه خود در ناتو (به عنوان حق عضویت سالانه خود) را تا 2 درصد تولید ملی کشورهای‌شان افزایش دهند.
ژرمن‌ها پس از جنگ دوم جهانی، کشورشان را تبدیل به حیاط خلوت سیاسی آمریکا کرده و حتی جرات پیگیری ماجرای جاسوسی تلفنی آژانس امنیت ملی آمریکا از تلفن همراه صدراعظم و مقامات ارشد خود را نداشتند! در چنین شرایطی ایلان ماسک به‌سادگی با یک اظهارنظر مداخله‌گرانه، پاسخ بازی همیشگی اروپاییان مفلوک را در زمین واشنگتن می‌دهد. بهتر است مقامات آلمانی به جای سرزنش ماسک و محکوم کردن موضع‌گیری اخیر وی در حمایت از جریان ملی‌گرای افراطی، پاسخگوی ساختار و قواعدی باشند که در تبعیت مطلق از واشنگتن ایجاد و تقویت کرده‌اند. 2 حزب سنتی آلمان طی دهه‌های اخیر سکان قدرت را در برلین در دست داشته‌اند. حتی در دوران صدارت اعظمی گرهارد شرودر که مصادف با اشغال عراق (سال 2003 میلادی) شد، مخالفت مشترک شرودر و شیراک رئیس‌جمهور وقت فرانسه با اشغال عراق جنبه‌ای تشریفاتی داشت، زیرا پس از آن، برلین نقش بسزایی در تکمیل منظومه‌های جاسوسی - نظامی واشنگتن در منطقه ایفا کرد. این قاعده درباره فرانسه نیز صادق است؛ جایی که 2 حزب سوسیالیست و محافظه‌کار، در زمینه جلب رضایت مطلق کاخ سفید از خود با یکدیگر رقابتی نزدیک داشتند.
تبدیل اروپای یکپارچه و 2 ستون اصلی آن یعنی برلین و پاریس به مهره‌های بازی کاخ سفید در نظام بین‌الملل، محصول یک سیاستگذاری کلان بر اساس «اصل وابستگی» بوده و برطرف کردن عوارض آن، دیگر از عهده اروپای پرادعا اما غیرمستقل خارج است. تنها اقدامی که امروز از دست ژرمن‌ها برمی‌آید، نظاره‌گر بودن نحوه معامله دولت بعد آمریکا با برلین است و دیگر هیچ! بدون‌شک ترامپ به باج‌دهی‌های حداقلی دولت آتی آلمان قانع نخواهد شد و هر گام عقب‌نشینی اجباری برلین در برابر مطالبات واشنگتن، هزینه‌های سخت‌تری بر پیکر نیمه جان ژرمن‌ها وارد خواهد کرد. نکته حائز اهمیت اینکه چنین سیاستگذاری باج‌خواهانه و مداخله‌گرانه‌ای، دیگر نه در قالب یک «سیاست پنهان»، بلکه در قالب یک «اعلان موضع آشکار» مطرح می‌شود. ماسک، ترامپ، مارک روبیو و دیگر سیاستمدارانی که در دولت جدید ترامپ حضور دارند، ابایی از قربانی کردن اتحادیه اروپایی و احزاب سنتی آن پای اهداف توسعه‌طلبانه خود در 2 سوی آتلانتیک ندارند. بدون‌شک افرادی نظیر اولاف شولتس، مرکل، اشتان‌مایر و دیگر سیاستمداران آلمانی، نمی‌توانند ادعا کنند متوجه این نگاه ابزاری مطلق سیاستمداران 2 حزب دموکرات و جمهوریخواه آمریکا نسبت به خود و کشورشان نبوده‌اند!
منبع: وطن امروز
انتهای پیام/
